SURAKA IBNU MALIKU

SURAKA IBNU MALIKU

“Si do të të duket, o Suraka, kur t'i veshësh dy rrathët e arta të Kisrës?!”

Muhammedi, a.s.

Një mëngjes kurejshitët lëvizën të frikësuar dhe të tmerruar. Në vendtubimet e tyre u përhap lajmi se Muhammedi a.s. ishte larguar nga Meka fshehurazi nëpër errësirë të natës. Megjithatë, krerët kurejshit nuk i besuan lajmit.

U futën në çdo shtëpi të fisit Benu Hashim për ta kërkuar Pej­gam­berin a.s.

E kërkonin dhe pyetnin për të në çdo shtëpi të shokëve të tij, derisa erdhën në shtëpi të Ebu Bekrit. Atyre iu doli përpara e bija e Ebu Bekrit ‑ Esma.

Ebu Xhehli e pyeti atë:

- Ku është babai yt, oj vajzë?

Ajo iu përgjigj:

- Nuk e di ku është ai tani.

Ebu Xhehli ngriti dorën dhe i ra asaj në faqe, saqë ia hodhi për tokë vathin e saj.

*  *  *

Krerët e krisur kurejshit u çmendën kur u bindën se vërtet Mu­hammedi a.s. e ka lëshuar Mekën. Ata mobilizuan çdo gjurmues që ishte i aftë t'i njohë dhe ndjekë gjurmët, për ta përcaktuar rrugën të cilën e ka ndjekur Muhammedi a.s. Të gjithë shkuan së bashku për ta kërkuar atë.

Pasi arritën te shpella “Thevr”, gjurmuesit u thanë kurej­shitë­ve:

- Për Zotin, shoku juaj (aludojnë në Muhammedin a.s.) nuk e ka ka­luar këtë shpellë.

Ata nuk gabuan kur ua thanë këtë kurejshitëve, sepse Muhammedi a.s. dhe shoku i tij Ebu Bekri ishin brenda në shpellë, kurse kurej­shitët qëndronin mbi kokat e tyre (mbi shpellë).

Ebu Bekër Es‑Siddikut kur shikoi këmbët e njerëzve që lëviznin mbi shpellë filluan t'i rrjedhin lotët...

I Dërguari i Zotit xh.sh. i hodhi një shikim të dashur, por njëko­­hësisht paksa qortues.

Es‑Siddiku dënesi dhe tha:

- Për Zotin, nuk qaj për veten time, por nga frika, se nuk dëshiroj të të shoh në hall, o Pejgamber i Zotit.

I Dërguari i Zotit, duke e qetësuar atë i tha:

- Mos u brengos, o Ebu Bekër, sepse vërtet Allahu është me ne.

Atëherë Zoti qetësoi zemrën e Ebu Bekrit, i cili zuri t'i shikojë këmbët e njerëzve dhe tha:

“O i Dërguar i Zotit, po të shikonte njëri prej tyre në vendin ku qëndron me këmbët e tij, gjithsesi do të na shihte edhe neve.” Në këtë, i Dërguari ia ktheu:

- Ç’mendon ti, o Ebu Bekër, kur them se aty ku janë dy veta edhe Allahu është me ta?!!

Këtu, ata dy dëgjuan një të ri nga kurejshitët i cili iu thoshte njerëzve:

- Ejani në shpellë dhe të shikojmë në të!

Umejje ibnu Halef i tha atij me ironi:

- A nuk e sheh këtë merimangë që e ka bërë rrjetën e vet mu në derën e saj?!

- Për Zotin, ajo është më e vjetër se vetë lindja e Muhammedit...

Megjithatë, Ebu Xhehli tha:

- Për Latin dhe Uzanë, megjithatë, ma merr mendja se ai është afër nesh, dëgjon çka themi dhe shikon se çka bëjmë, por magjia e tij na i ka vërbuar sytë e nuk shohim.

*  *  *

Megjithatë, kurejshitët nuk hoqën dorë nga çështja e gjurmimit të Muhammedit a.s., e as që u sprapsën nga synimi i tyre për ta ndje­kur. Ndër fiset e shtrira përgjatë rrugës ndërmjet Mekës dhe Me­dinës shpallën lajmin: Ai që ua sjell të gjallë apo të vdekur Muhammedin a.s. do të fitojë njëqind deve të racës më të mirë.

*  *  *

Suraka ishte në njërin nga vendtubimet e njerëzve të tij në “Kudejd” afër Mekës.

Erdhi një i dërguar nga kurejshitët dhe hyri brenda. Ai e dha laj­min sensacional për shpërblimin e madh të cilin e premtuan ku­rej­shitët për atë që ua sjell Muhammedin a.s., të gjallë apo të vdekur.

Suraka, posa dëgjoi lajmin për shpërblimin prej njëqind devesh, shfaqi interesim dhe i hyri lakmia. Por, ai u përmbajt dhe nuk e tha asnjë fjalë të vetme, me qëllim që të mos lakmojnë të tjerët.

Para se të ngritej Suraka nga tubimi, aty hyri njëri prej njerëz­ve të tij dhe tha:

- Për Zotin, tani pranë meje kaluan tre njerëz dhe unë mendoj se ata janë: Muhammedi a.s., Ebu Bekri dhe udhërrëfyesi i tyre.

Por, Suraka iu tha atyre:

- Jo, ata nuk janë personat që kërkojmë, por janë bijtë e fila­nit, shkojnë për të kërkuar një deve të tyre të humbur.

Njeriu tha:

- Ndoshta janë ata dhe heshti...

Pastaj Suraka qëndroi edhe pak kohë, për të mos ia tërhequr vë­men­djen ndonjërit prej të pranishmëve me ngritjen e tij nga vend­tubimi.

Pasi njerëzit filluan një bisedë tjetër, ai u tërhoq qetas dhe pa u vërejtur prej tyre. Shkoi me nxitim në shtëpinë e vet, e ur­dhëroi shërbëtoren që t'ia nxjerrë kalin jashtë dhe që ta lidhë në mes të luginës, pa u vërejtur nga njerëzit.

Ai urdhëroi shërbëtorin e vet që t'ia përgatitë armën, t'ia nxje­rrë atë nga ana e prapme e shtëpive që të mos e shohë askush dhe ta vendosë në një vend afër kalit...

*   *   *

Suraka ka qenë njëri prej kalorësve të rrallë të fisit të tij, shtat­gjatë, vigan, gjurmues i mirë dhe shumë i durueshëm në për­ballimin e mundimeve dhe vështirësive të rrugës.

*   *   *

Suraka veshi këmishën e tij të hekurt, ngjeshi armën, kërceu mbi shalë të kalit dhe filloi të ngutet për udhëtim që të arrij Mu­hammedin a.s., para se ta kapë ndonjëri para tij dhe që të trium­fojë e ta marrë shpërblimin e madh të kurejshitëve.

Përveç tërë kësaj, ai ishte shumë i shkathët, i mençur dhe i ndie­shëm... Kurse kali i tij ishte prej kuajve të racës më fisnike.

*   *   *

Derisa Suraka po nxitonte duke kaluar vendet me shpejtësi, kali i tij papritmas zuri në thua, ai ra nga shala, u bë pesimist dhe pyeti: “Ç’është kjo?!”

U bëfsh copë e grimë, o kalë! - dhe përsëri hypi mbi shpinën e tij, por nuk shkoi larg dhe kali i tij prapë zuri në thua. Atëherë iu shtua pesimizmi dhe vendosi të kthehej. Megjithatë, nuk u tërhoq nga vendimi për shkak të lakmisë së tij për njëqind devetë e premtuara.

*   *   *

Suraka nuk u largua shumë nga vendi ku kali zuri në thua, kur pa Muhammedin a.s. me dy shokët e tij. E shtriu dorën te harku i tij, por ajo iu shtang në vend...

Kjo i ndodhi për shkak se ai pa këmbët e kalit të tij duke sha­rruar në tokë, kurse tymi ngrihej para tij dhe ua mbyllte sytë që të dyve...

E shtyu kalin, por ai tashmë kishte sharruar në tokë, sikur të ishte i gozhduar me gozhda hekuri.

U drejtua nga Pejgamberi a.s. dhe shoku i tij Ebu Bekri dhe tha me zë të shterur: - O ju të dy! Luteni për mua Zotin tuaj që t'i lirojë këmbët e kalit tim... E unë do të tërhiqem nga ndjekja juaj.

Pejgamberi a.s. u lut për të, kurse Perëndia për hir të tij i liroi këmbët e kalit të Surakës.

Nuk vonoi dhe ndjenjat lakmitare të tij përsëri u trandën, e shtyu kalin përpara drejt atyre të dyve, por këtë herë këmbët e kalit u fundosën në tokë më tepër se herën e parë.

Kërkoi ndihmë prej atyre të dyve (Muhammedit a.s. dhe Ebu Bekrit), duke thënë:

“Ja, merreni ushqimin tim (të përgatitur për udhëtim), pajis­jen dhe armën time. Ua jap besën e Zotit se do t'i kthej mbrapa të gjithë njerëzit që janë mbas meje...”

Ata i thanë: “Nuk kemi nevojë për ushqimin dhe pajisjen tënde, por ktheji njerëzit mbrapa...”

Pastaj Pejgamberi u lut për të dhe u liruan këmbët e kalit të Surakës.

Mbasi vendosi për t'u kthyer, i thirri që të dy dhe iu tha: - Ndaluni pak t'iu them se, për Zotin, nuk do t'iu vijë asgjë e keqe nga unë.

Pejgamberi dhe Ebu Bekri i thanë:

- Ç’kërkon prej nesh?!

Suraka tha:

- Për Zotin, o Muhammed, unë vërtet e di se do të triumfojë feja jote dhe do të lartësohet çështja jote, atëherë të lutem më premto se kur të vij në shtetin tënd, do të më nderosh dhe më shkruaj një shkresë për këtë...

Pejgamberi e urdhëroi Ebu Bekrin, ai i shkroi mbi një kockë e ia shpuri atij...

Meqë Suraka vendosi për t'u kthyer, Pejgamberi a.s. i tha:

- Si do të duket ty, o Suraka, kur do t'i veshësh dy rrathët nga ari i Kisrës?!

Suraka i habitur tha:

- Të Kisrës, birit të Hurmuzit (mbretit persian v.j.)?!

Pejgamberi i tha:

- Po,... të Kisrës, birit të Hurmuzit.

*   *   *

Suraka u kthye mbrapa dhe i gjeti njerëzit të cilët kishin filluar për të kërkuar të Dërguarin e Allahut, dhe iu tha:

- Kthehuni, se e shikova tokën në të gjitha anët, duke e kërkuar atë pëllëmbë për pëllëmbë, por nuk e gjeta. Juve nuk iu është e pa­njohur aftësia e të pamurit tim si dhe njohuritë e mia mbi gjurmët.

Atëherë ata u kthyen.

Ai nuk i tregoi askujt se çka i kishte ndodhur me Pejgamberin a.s. dhe shokun e tij ‑ Ebu Bekrin, gjersa u bind se ata kanë arritur në Medinë dhe janë të sigurtë nga ana e armiqve të tyre. Atëherë dha lajmin dhe tregoi për ngjarjen. Mbasi dëgjoi Ebu Xhehli për rastin e Surakës me Pejgamberin a.s. dhe qëndrimin ndaj tij, e qor­toi atë për kinse poshtërsinë, paaftësinë dhe frikën e tij që e ka lë­shuar rastin...

Suraka, duke u përgjigjur në qortimin e tij, tha:

- O Ebu Hakem (Ebu Xhehl), për Allahun, sikur ti të ishe dësh­mi­tar për çështjen e kalit tim kur këmbët e tij i sharruan në tokë, do ta dije dhe nuk do të dyshoje se vërtet Muhammedi është i dër­guar me argumente, e cili do të ishte ai që do t'i bënte ballë?!

*   *   *

Ditët kalonin...

Kurse Muhammedi a.s. i cili doli nga Meka i ndjekur, i përzënë dhe i mbrojtur nga terri i natës, tani kthehet në të si një zotëri çli­rimtar, përreth tij vringëllojnë mijëra shpata të bardha dhe shtiza të zeza...

Ndërkaq kurejshitët, në anën tjetër, që ishin mendje-mëdhenj, kokëfortë dhe shkaktonin ngatërresa në vend, tani e presin atë (Pej­gamberin) të frikësuar dhe të hutuar, kërkojnë nga ai duke thënë:

‑ A thua, çdo të bësh me ne?!

E ai iu përgjigjet me urtësinë dhe mëshirën e Pejgam-berëve:

‑ Shkoni, jeni të lirë...

Me atë rast, Suraka ibnu Maliku përgatiti devenë e tij dhe shkoi te Pejgamberi i Zotit që të shpallë se hyn në Islam në prani të Tij, kurse me vete kishte shkresën të cilën ia kishte dhënë atij Pej­gam­beri para dhjetë vjetësh.

Suraka ka thënë:

- Kur arrita tek i Dërguari a.s. në “El Xhi'rane”[1], iu afrova një grupi të shokëve të tij nga ensarët. Ata filluan të më preknin me pjesën e mbrapme të heshtave duke thënë:

- Largohu, largohu, çka po dëshiron?!

Unë, megjithatë, vazhdoja duke çarë radhët e tyre gjersa arri­ta pranë të Dërguarit të Zotit xh.sh. Ai kishte hypur mbi devenë e tij, e unë ngrita dorën në të cilën kisha shkresën dhe thashë:

- O Resulullah (O i Dërguar i Zotit)...

Unë jam Suraka ‑ ibnu Maliku.

Kurse kjo është shkresa Juaj për mua...

Pejgamberi a.s. atëherë tha: - Afrohu pranë meje, o Suraka, afro­hu... Kjo është ditë e përmbushjes së zotimit, sinqeritetit, besnikërisë dhe mirësisë.

Arrita tek ai dhe e pranova Islamin para Tij.

E arrita hajrin dhe mirësinë e Tij...

*   *   *

Vetëm disa muaj më vonë pas këtij takimi të Surakës me Pej­gam­berin a.s., me dëshirën e Allahut, Muhammedi a.s. kaloi në fqi­njësi të Tij (ndërroi jetë).

Suraka u pikëllua shumë për Pejgamberin a.s. Zuri t'i kujtohej ajo ditë kur kishte vendosur ta vrasë për njëqind deve. “Si mund të bëhet ajo vepër e ndyerë, mendoi ai, - kurse sot të gjitha devet e bo­tës nuk vlejnë tek ai sa të zitë e thonjve të Pejgamberit a.s.

Filloi ta përsërisë fjalinë të cilën ia kishte thënë atij Pejgamberi a.s.:

“Si do të duket ty, o Suraka, kur do t'i veshësh dy rrathët nga ari i Kisrës?!”

Duke mos patur dyshim fare në atë, sepse ai gjithsesi do t'i ve­shë ata (dy rrathët e arit, të Kisrës ‑ mbretit persian).

*   *   *

Edhe më pastaj ditët kalonin sikurse herëve të tjera, ndërsa push­tetin e mori El‑Faruku (Omeri r.a.) r.a.[2] Gjatë kohës së sundimit të tij, ushtria muslimane u vërsul mbi Perandorinë persiane, ashtu siç fryn dhe vërsulet furtuna...

Ai filloi t'i thyejë fortifikatat, kurse ushtritë persiane filluan të pësojnë disfatë pas disfate, të lëkunden fronet, t'i humbasin pasuri­të, gjersa Allahu ua hoqi nga dora perandorinë persianëve.

Një ditë, gjatë kohës së fundit të sundimit të Omerit r.a., në Medinë arritën të dërguarit e Sa'd ibnu Ebi Vekkasit dhe uronin ha­lifin e muslimanëve për fitore...

Ata mbartnin një të pestën e plaçkës së luftës, të për ta derdhur në arkën shtetërore të muslimanë­ve.

Mbasi u nxorën pasuritë përpara Omerit r.a., ai i shikoi me habi...

Në to ishte edhe kurora mbretërore e Kisrës, e stolisur me ar dhe margaritarë, kurse rrobat e tij të thurura me penj prej ari...

Ndërsa kraharorja (shiriti) e tij e thurur dhe e stolisur me xhe­va­hirë (gurë të çmueshëm)...

Dy hallkat (rrathët) e tij, të tilla çfarë nuk i ka parë kurrë syri i njeriut...

Si dhe shumë gjëra të tjera të pakufishme, prej gjërave më të vlefshme.

Omeri filloi ta rrotullojë këtë thesar të çmueshëm me një shkop...

Pastaj shikoi të pranishmit rreth tij dhe tha:

- Vërtet, njerëzit të cilët e bënë këtë janë besnikë...

Ali ibnu Ebi Talibi, i cili ishte prezent në ato çaste, i tha:

- Në të vërtetë, ti o prijës i besimtarëve, je përmbajtur dhe ruajtur nga harami, atëherë janë ruajtur edhe qytetarët tuaj... por sikur mos të ishe përmbajtur e të kishe ngrënë haramin, gjithsesi edhe ata nuk do të përmbaheshin.

Këtu el‑Faruku r.a. thirri Surakën, ia veshi atij këmishën e Kisrës, pantallonat e tij, rrobat e tij dhe këpucët e tij...

Pastaj ia vari shpatën në qafë, kurse rripin ia vendosi në bel...

Mbi kokë ia vendosi kurorën mbretërore...

Në duar i vendosi dy rrathët prej ari. Oh sa të bukur ishin ata rrathë...!

Në ato çaste muslimanët brohoritën me zë të lartë: Allahu ekber ‑ Zoti është më i madhi... Zoti është më i madhi... Zoti është më i madhi...

Pastaj Omeri u kthye nga Suraka dhe i tha:

- Oho, oho... Një beduin i vogël nga Benu Medlexhët  dhe mbi kokën e tij është kurora e Kisrës..., kurse në dy duart e tij janë rrathët e tij...!!!

Mandej ngriti kokën drejt qiellit dhe tha:

- O Zoti im, vërtet Ti nuk ia dhurove këtë pasuri të Dërguarit Tënd, kurse ai ka qenë më i dashuri te Ti dhe është më i nderuar sesa unë...

Atë nuk ia dhurove Ti as Ebu Bekrit, kurse ai ka qenë më i da­shur dhe më i nderuar te Ti sesa unë, gjithashtu...

Atë ma solle dhe ma dhurove mua. O Zot, kërkoj dhe të lutem që të mos ma dhurosh atë (pasuri) mua, por të më ndëshkosh...

Më në fund, Omeri nuk u ngrit nga vendi gjersa ua ndau atë pasuri muslimanëve.