PIRJA E DUHANIT NË SHOQËRINË MUSLIMANE DHE QËNDRIMI I ISLAMIT PËR KËTË ÇËSHTJE

Përhapja e duhanit ndër shtetet dhe popujt muslimanë ësh­të zhvilluar kryesisht sikundër edhe në shtetet evropiane. Nga shtetet muslimane duhani është paraqitur së pari në Mbretërinë Turke, në përbërje të së cilës ka qenë edhe shteti ynë. Kjo ka ndodhur në fund të shekullit XVI dhe në fillim të shekullit XVII.

Është punë e ligë,
Ta pish është turp,
Ngase është gjynah.
Braktisni duhanin!

Kjo bimë është njohur që në kohën e egjiptianëve të lashtë, grekëve dhe romakëve.
Lëngu i zier i farës së zezë ndihmon në shërimin e çrregullimeve abdominale të menstruacioneve, mbyt parazitet në zorrë, shërben kundër paralizës, etheve rekurente, apopleksisë, hemorroideve, kundër acarimeve akute, kundër rënies së flokëve, si dhe kundër halucinacioneve.
Kremi i farës së zezë pengon zbardhjen e flokëve, parandalon plogështinë dhe marrjen e mendëve.
Pirja e lëngut të farës së zezë të përzier me mjaltë, ndihmon në tretjen e gurëve në fshikëzën e tëmthit dhe ne veshkë.
Për të njohur më gjerësisht dobitë e farës së zezë duhet të shfrytëzohet një literaturë e gjerë.

F.B.

---

Megjithese kjo bimë e ka marrë emrin habtul bereke (fara e bekuar) për shkak të vetive të saja kuruese ajo është e quajtur me shumë emra si: fara e zezë, nigella sativa, habbetus-sevda, etj... por megjithatë emri më i përdorur është “fara e zezë”.

Megjithëse në vendet arabe përdorimi i saj është i mirënjohur, në Shqipëri apo në viset e ndryshme shqiptare kjo bimë gati nuk njihet apo nuk është bërë si ilaç i praktikueshëm në ambjentet familjare apo edhe tek ato të mjekësisë popullore. Megjithëse ajo përmban fuqi kuruese shumë të mira ashtu siç po vlerësohet nga të gjithë institucionet perëndimore të cilat tani kanë filluar ta perdorin këtë bime për të kuruar sëmundje të ndryshme. Për këtë bimë, Pejgamberi, Muhammedi salallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

“Ka sherim te fara e zezë për të gjitha sëmundjet përveç vdekjes”. [Sahih el-Buhari: 5688]

Nigela sativa ose fara e zezë besohet të jetë indigjene ndaj zonës mesdhetare por është e kultivuar në vende të tjera të botes duke përfshirë Arabinë Saudite, vendet afrikano-veriore dhe pjesë të Azisë.

Farat e zeza janë të vogla dhe me qime dhe jo më tepër sesa 3mm në gjatësi, farat e zeza origjinojnë nga bima euroaziatike (Foeniculum vulgare) ose (Nigela sativa) nga familja e Ranunculaceae.

Bima i ndan gjethet në menyrë të përkryer me lulet e bluta, të bardha dhe vishnje. Lulet rriten në deget e saja ndërsa gjethet rriten për kundër njëra tjetrës në çifte. Gjethet e saja të poshtme janë të vogla ndërsa gjethet e saja sipër janë të gjata (6-10 cm). Kërcelli i saj rritet deri ne 34 -39 cm ndërsa frutet e saja, farat e zeza, piqen.

Nigela sativa riprodhohet me veten e saj dhe formon një frut në formë kapsule e cila përmban shumë fara trigonale të bardha. Kur frutet e kapsulës piqen, ajo hapet dhe farat që ajo permban i ekspozohen ajrit, duke u bërë të zeza në ngjyrë (farat e zeza).

 

Historia e farës së zezë

 

Fara e zezë (nigela sativa) është zbuluar në varrin e mumjes Tutankhamon duke lënë për të kuptuar që ajo ka luajtur një rol të rëndësishëm në praktikat e lashta të Egjyptit. Megjithëse roli i saj unik në kulturën egjyptiane është i panjohur.

Diocoredes, një doktor i lashtë grek i shekullit të parë e ka regjistruar farën e zezë si një shëruese e dhimbjeve të kokes, dhimbjeve të dhëmbëve, rrjedhjeve të gjakut nga hundët dhe krimbat e zorrëve. Grekët e lashtë gjithashtu e kanë përdorur si një diuretik për të ndihmuar në kohën e menstruacioneve si dhe për të shtuar prodhimin e qumështit.

el-Biruni (973-1048), i cili kompozoi një ilaç mbi origjinat e ilaçeve indiane dhe kineze, përmend që fara e zezë është një lloj fare e quajtur el-Uanak në dialektin Sigzi.

Ibën Sina (980-1037), në më të famshmit nga volumet e tij, i quajtur “Kanuni i mjekësisë” i shikuar nga të tjerët si libri më i famshëm në tërë historinë e mjekësisë, i referohet fares së zezë se “...stimulon energjinë e trupit dhe ndihmon në ripërtëritjen nga lodhja..”.

Fara e zezë është gjithashtu e përmendur në listen e ilaçeve natyrale në librin el-Tib el-Nebevi nga Ibën Kajjim el-Xheuzijje (Mjekësia e Pejgamberit) dhe sipas traditës profetike: ”përdoreni farën e zezë sepse në te ka shërim për çdo sëmundje përveç vdekjes”. Kjo referencë profetike në pershkrimin e farës së zeze si “ka nje sherim per çdo semundje” shihet nga kërkimet e tanishme që kanë provuar fakte të mjaftueshme që tregojnë se fara e zezë permban një aftësi të madhe për të ngritur sistemin mbrojtës- nëse përdoret vazhdimisht. Fraza profetike ”përdoreni faren e zezë” gjithashtu thekson përdorimin e vazhdueshëm të farës së zezë.

 

Përbërja primare e farës së zezë

 

Ashtu si fakti i prezantuar në ketë seksion që do të tregojë, është shumë e mundsme që ashtu siç shkenca e mjekësisë mëson vazhdimisht rreth farës së zezë, një ose më tepër përbërës aktiv mund të kombinohen në një recete farmaceutike për kushte të veçanta. Nëse kjo ndodh, është gjithashtu e mundshme që fara e zezë mund të përzihet me kimikate dhe kështu të bëhet një ilaç shumë më i fuqishëm.

Ndërsa është e disktueshme që përzierja me kemikate mund ta shtojë efektivitetin e farës së zezë në trajtimin e disa kushteve specifike, principet shëruese të farës së zezë në formën e saj të pastërt, në formën e saj natyrale duhet të mirren si të sakta.

Fara e zezë në formën e saj të kompletuar, formën natyrale vepron në mbështetje të procesit shërues të vetë trupit në tejkaliminm e sëmundjes ose përmbajtjen e shëndetit. Vepron mbi pjesë ose sistemin e trupit pa e shqetësuar në vende të tjera.

Efekti ushqyes i kombinimit të farës së zezë dhe vlerës mjeksore jo vetëm që e ndihmon atë të çlirohet nga kushtet e tashme por gjithashtu e ndihmon ndërtimin më tej të rezistencës kundër sëmundjeve të ardhshme.

Ndërsa faktet historike sugjerojnë që përdorimi i farës së zezë është për një numër të gjërë sëmundjesh, këtu përmendëm vetëm disa prej kërkimeve më të fundit mbi farën e zezë.

Veçanërisht ata që merren me tregi duhet të sjellin ne vendet tona nga kjo bimë. Kjo bime po ashtu shitet në produkte të shumta si vaj, erëza çaji, sapunë për fytyrë. Ka plotë rrjete në internet që e shesin këtë bimë në këto produkte të cilat janë shumë të mira për shëndetin por gjithashtu janë një sunnet i të Dërguarit të Allahut.

Për shtjellime të më tejshme të dobive të kësaj bime referohuni tek Librat e Ibën Kajimit dhe Sujutit të cilët flasin për mjekësinë e Pejgamberit, salallahu alejhi ve sel-lem.

Ammar Ardit Kraja,

albislami.com

Familja është epiqendra e shoqërisë muslimane. Në Islam, jeta familjare është e bazuar në sakrifica, besnikëri dhe bindje. Si Islami i shikon marrëdhëniet familjare?
“Dhe nga faktet (e madhërisë së) e Tij është që për të mirën tuaj, Ai krijoi nga vetë lloji juaj palën (gratë), ashtu që të gjeni prehje te ato dhe në mes jush krijoi dashuri dhe mëshirë. Në këtë ka argumente për njerëzit që mendojnë.” (Rrum, 21).

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, gjithashtu ka thënë:
“Më të mirët nga ju janë ata që janë më të mirët për familjet e tyre, dhe unë jam më i miri nga ju për familjen time.”
Pejgamberi gjithashtu tha: “Vetëm ata të këqijtë i abuzojnë ato (gratë), dhe të ndershmit janë ata që i nderojnë ato.”
Për sa i përket statusit të nënës në Islam, kur dikush e pyeti Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, se cili e meritonte shoqërimin më të mirë, ai iu përgjigj: “Nëna jote, nëna jote, nëna jote, dhe pastaj babai yt!”
Kur’ani i referohet marrëdhënieve midis prindit dhe fëmijës në katër vende. Përpara se të kërkohet që fëmijët të jenë të mirë dhe besnik ndaj prindërve të tyre, prindërit janë të supozuar të rrisin ata me kujdes të madh dhe të bëjnë detyrën e tyre përpara se t’ju kërkohen të drejtat e tyre:
“Ne i patëm dhënë Llukmanit mençuri të përsosur (e i thamë): Të falënderosh Allahun, e kush falënderon, e mira e atij falënderimi i takon atij, e kush refuzon (edhe ai e ka për vete), në të vërtet, Allahu nuk ka nevojë (për falënderimin e tij) pse Ai vetë është i lavdishëm. (përkujtoju popullit tënd) Kur Llukmani duke e këshilluar, birit të vet i tha: “O djali im, mos i përshkruaj Allahut shok, sepse idhujtaria është padrejtësi më e madhe!” Ne njeriun e kemi urdhëruar për (sjellje të mira ndaj) prindërve të vet, sepse nëna e vet atë e barti me mund pas mundi, dhe pas dy viteve ia ndau gjinin. (e porositëm) Të jesh mirënjohës ndaj Meje dhe ndaj dy prindërve tu, pse vetëm te Unë kthimi juaj. E nëse ata të dy tentojnë që ti të më përshkruash Mua shok, për çka ti nuk ke kurrfarë fakti, atëherë mos i respekto ata, po në çështjet e jetës së kësaj bote të kesh mirëkuptim ndaj tyre, e ti ndiqe rrugën e atij që është i kthyer kah Unë, mandej kthimi juaj është te Unë, e Unë do t’ju njoftoj për atë që keni punuar. O djali im, s’ka dyshim se edhe ajo (vepra) që peshon sa kokrra e lirit, e të jetë e fshehur në rrasë guri, ose në qiej apo në tokë, Allahu do ta sjellë atë, se Allahu është i butë dhe hollësisht i informuar. O djali im, fale namazin, urdhëro për punë të mira, e ndalo nga të këqijat, përballo me durim çdo gjë që të godet, vërtet, këto janë nga çështjet më të preferuara. Dhe mos shtrembëro fytyrën tënde prej njerëzve, mos ec nëpër tokë kryelartë, se Allahu nuk e do asnjë mendjemadh e që shumë lavdërohet. Të jesh i matur në ecjen tënde, ule zërin ënd, se zëri më i egër është zëri i gomarit.” (Llukman, 12-19).
Vargjet e mësipërme i ofrojnë prindërve muslimanë udhëzime se si t’i rrisin fëmijët e tyre. Injorimi i këtyre udhëzimeve mund të rezultojnë në rebelim dhe urrejtje nga fëmijët e tyre. Të drejtat e prindërve ndodhen në vargje të ndryshme në Kur’an:
“Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos adhuroni tjetër pos Tij, që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as “of - oh”, as mos u bë i vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta respektuese). Dhe në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e respektues dhe thuaj: “Zoti im! mëshiroji ata të dy, sikurse më edukuan mua kur isha i vogël”. Zoti juaj e di më së miri atë që keni në shpirtin tuaj. Nëse keni qëllime të mira, vërtet Ai u fal atyre që pendohen.” (Israë, 23-25).
Këto urdhëresa kur’anore qartësisht tregojnë që marrëdhëniet muslimane prindër-fëmijë janë të bazuara mbi besimin tek Allahu, duke qenë të vetëdijshëm se Ai shikon çfarëdo që ne bëjmë dhe duke ditur se ne i japim llogari Atij, edhe madje për mosrespektimin e tyre nga zemërimi.
Në referencën e tretë të kësaj marrëdhënieje, Allahu, subhanehu ve teala, thotë: “Ne e urdhëruam njeriun t’u bëjë mirë prindërve të vet, ngase nëna e vet me mundim e barti dhe me vështirësi e lindi, e bartja e tij dhe gjidhënia e tij zgjat tridhjetë muaj (e ai vazhdon të jetojë) derisa të arrijë pjekurinë e vet dhe kur t’i mbush dyzet vjet ai thotë: “Zoti im, më inspiro mua që të falënderoj për të mirën tënde që ma dhurove mua dhe prindërve të mi, që të bëj vepra të mira që i pëlqen Ti dhe m’i bën të mirë pasardhësit e mi, unë pendohem te Ti dhe unë jam me muslimanët. Të tillët janë ata që Ne ua pranojmë në mënyrë më të mirë atë që punuan, ua kapërcejmë të këqijat e tyre duke i radhitur me banuesit e xhenetit. (Ky është) Premtim i vërtetë që u është premtuar.” (Ahkaf, 15-16).
Kur’ani pastaj i kthehet kategorisë së fëmijëve, ata, të cilët janë jobesimtarë dhe kështu mosmirënjohës ndaj prindërve të tyre:
“E ai që prindërve të vet u thotë: “Oh, për ju!, a më premtoni mua se do të ringjallem, kur sa e sa gjenerata kanë kaluar para meje (e nuk u ringjallën)?” E ata të dy e lusin Allahun ta udhëzojë (duke i thënë atij): “I mjeri ti, beso, se premtimi i Allahut është i saktë!”, po ai thotë: “Kjo nuk është tjetër vetëm se legjendë e të lashtëve!” (Ahkaf, 17).
Duke komentuar mbi këtë sjellje, Allahu thotë:
“Ata janë të tillë, kundër të cilëve ka marrë fund vendimi (të jenë banues të zjarrit) si në popujt nga e xhinët dhe njerëzit që kaluan para tyre, sepse ata ishin të humbur. E, secilit sipas veprave që i takon shkalla, e shpërblimi për veprat e tyre do t’u plotësohet e nuk u bëhet padrejtë.” (Ahkaf, 18-19).
Në referencën e katërtën dhe të fundit, Allahu thotë:
“Ne e kemi obliguar njeriun me punë të mira ndaj prindërve të vet, e nëse ata të dy përpiqen të të shpijnë ty që të më përshkruash Mua shok (zot tjetër) për çka ti nuk di asgjë, atëherë ti mos i respekto ata. Kthimi juaj është te Unë, e Unë do t’ju njoftoj për atë që keni vepruar.” (Ankebutë, 8).
Ky varg i referohet prindërve jobesimtarë, të cilët përkundër mosbesimit të tyre, ende kanë të drejtën e bindjes nga fëmijët e tyre muslimanë në të gjitha çështjet, përveç rebelimit kundër Allahut.
Përderisa familja është epiqendra e shoqërisë, lumturia dhe prosperiteti do të arrihen vetëm nëse prindërit dhe fëmijët i përkushtohen udhëzimeve të mësipërme kur’anore, i vetmi udhëzim, që është provuar si i suksesshëm.

Marrë nga:
Revista periodike fetare kulturore shkencore “Drita e besimit” nr.7, shkurt 2007

4. SHOQËRIA E KEQE
Një faktor tjetër që shpie në devijimin e fëmijëve është të shoqëruarit me shokë të këqij. Nëse fëmija është i dobët në besim dhe i mungon karakteri i mirë, atëherë ai do të ndikohet lehtë nga shoqërimi i shokëve të ligë dhe nga sjellja, e cila e bënë të vështirë që ta shpëtojmë atë nga pasojat shkatërruese.

Marrë nga libri: “Edukimi i fëmijëve në Islam”

Abdullah Nasih Ulvan

(Nga anglishtja: Driton Maxhuni)

Ky postulat është thënë nga pedagogu i gjithë njerëzimit, reformatori i shpirtrave, njeriu më i përsosur, Muhammedi alejhi selam. Si nëna të reja, le të reflektojmë pak mbi kuptimin e këtij postulati dhe le të shohim përgatitjen tonë në përmbushjen e detyrës që Allahu i Madhëruar na ka lënë amanet. Mënyra se si jemi rritur dhe edukuar ndikon dukshëm në mënyrën si po i rritim dhe edukojmë fëmijët tanë. Teksa bashkëveprojmë me fëmijët, na vijnë ndër mend në mënyrë të pavetëdijshme shprehjet dhe mënyrat e sjelljes e të reagimit të prindërve tanë. Kjo do të thotë se mënyra si jemi rritur dhe edukimi që kemi marrë do të jenë bazë për edukimin e fëmijëve tanë.

Rëndësia e përgatitjes së nënës
Të edukosh fëmijët do të thotë të vetëpërsosesh!

Të mësuarit e fëmijëve tanë për bukurinë e kulturave tjera u hap mendjet e tyre ndaj botës që i rrethon.

Edhe pse kjo duket mahnitëse, kjo vazhdon të jetë standardi i arsimimit publik shkollor të fëmijëve tanë dhe mënyra se si mendon vendi ynë për ta.
Pse ne si muslimanë duhet t’u mësojmë fëmijëve tanë rëndësinë e respektit të kulturave dhe etnive tjera.
Sepse, të veprosh kështu është pjesë e pandashme e mësimit dhe praktikimit të Islamit - feja me më së shumti etni të ndryshme në formën e saj më të pastër dhe më të saktë.
Allahu thotë: “O ju njerëz, vërtet Ne ju krijuam juve prej një mashkulli dhe një femre, ju bëmë popuj e fise që të njiheni ndërmjet vete, e s’ka dyshim se te Allahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (nga të këqijat), e Allahu është shumë i dijshëm dhe hollësisht i njohur për çdo gjë.” [Huxhuratë, 13]
Duke punuar në një shkollë islame, unë arrita të shoh para së gjithash dëmin që u shkaktohet fëmijëve tanë, kur dështojmë që t’i mësojmë të mos bëjnë dallime duke u bazuar në etni.
Një ditë një klasë bëri një shëtitje të shkurtër në fusha dhe unë isha njëra nga shoferet. Një vajzë e re libaneze që po udhëtonte me mua në veturë e pa një njeri që ishte aziatik. Ajo filloi t’i shtrembërojë fytyrën dhe të fliste në një mënyrë që tallte atë dhe kulturën e tij. Një vajzë tjetër që ishte ulur pranë saj, familja e së cilës ishte nga Malaizia, nuk ndihej rehat me veprimin e kësaj vajze.
Duke parë këto pamje nga pasqyra ime, e ndala veturën në një anë të rrugës. Unë isha shumë e prekur me vajzën dhe sjelljen e saj fanatike sa që gati e humba durimin. Mirëpo, para se të hapja gojën që të thosha diçka, e kuptova se kjo vajzë e re i kishte mësuar këto shprehi nga nëna dhe babai. Sikur të rritej në një shtëpi që çmon vendet dhe kulturat tjera kurrë nuk do të vepronte në atë mënyrë. Vazhdoja të mendoja se sa është për të të ardhur keq fakti se kjo vajzë është mësuar se ajo është e veçantë ose fisnike për shkak të prejardhjes së saj dhe gjithashtu sa dëshpërues është fakti se kjo mendje dhe zemër e re mund të bëhet aq e pamëshirshme ndaj ndjenjave të të tjerëve në vend që të ishte një shpirt i ri, i thjeshtë dhe jo një shpirt që mendon vetëm për vete. Për më tepër nëse prindërit e saj do ta kishini mësuar atë se muslimanët jetojnë në të gjitha rajonet e botës dhe përbëjnë çdo etni dhe kulturë, nuk do të kishte nevojë që të qortohej sjellja e saj. Në fund, çka është më e rëndësishme, nëse do të kishte prindër, të cilët do ta mësonin atë se ajo që e bën njeriun të mirë ose të keq nuk ka asnjë lidhje me dukjen e tyre, por është virtyti i tyre, ajo do të tregohej më e virtytshme.
Prindër, çdo gjë që ju besoni, mendoni dhe ndjeni kalon në fëmijët tuaj dhe bëhet pjesë e karakterit të tyre. Askush në këtë botë nuk mund të jetë më i mirë për shkak vendit të lindjes, ngjyrës së lëkurës ose prejardhjes familjare. Përderisa nuk fillojmë të mbjellim këtë fakt të dhënë nga Allahu në vetveten tonë, ne kurrë nuk do të bëhemi Ummet (shoqëri e) i bashkuar. Ne duhet të kuptojmë se edukata që i lëmë fëmijëve është ajo me të cilën do të jetojnë dhe ajo të cilës do t’i besojnë.
Nëse dëshiron që fëmija juaj ta dijë se ka një botë të re jashtë asaj që paraqesin mediat, atëherë ju duhet t’i njoftoni ata me botën.

Organizoje një shëtitje
Ju mund të filloni me një mësim të historisë. Filloni me zanafillën e Islamit pastaj kalo në sqarimin se ku dhe si u përhap Islami në kulturat tjera. Pastaj, trego se si Islami ndikoi në kuturat tjera dhe anasjelltas. Ka shumë histori për të cilën shumë nga ne nuk janë në dijeni dhe kurrë nuk do t’ju harxhohet materiali mësimor.

Aktivitetet globale
Vizitoje librarinë tuaj lokale dhe zdhedhni një shtet.
Kërko informata për shtetin dhe popullsinë e tij në internet.
Gatuaj ushqim të atij vendi.
Mëso gjuhët dhe se si muslimanët thojnë fjalë të ndryshme islame.
Bë biseda në internet me studentë jashtë vendit; bë përkthime brenda kësaj dhe kjo është mënyrë e mrekullueshme për të bashkëpunuar me fëmijë të kombësive tjera.
Gjej dhe vizito muslimanët nga ato rajone. Nëse është e mundur udhëto në një shtet gjatë pushimit veror ose gjeni muslimanët në komunitetin tuaj dhe bisedoni me ta për kulturën e tyre.
Mësoni mënyrat e veçanta që secili vend kremton Bajramin dhe Ramazanin.

Është një botë e vogël tek e fundit
Duke ndërruar mënyrën se si mendoni për botën dhe duke shfaqur vlerësimin tonë për kulturat tjera, ju do të ndryshoni mënyrën që fëmijët tuaj e shohin botën që i rrethon. Nuk ka njeri më të mirë se sa ai, i cili është i thjeshtë dhe ka zemër të vëmendshme.
Ju do t’i hapni mendjet dhe zemrat fëmijëve tuaj në këtë proces të mësimit të vlerësimit të këtyre kulturave dhe do t’i bëni ta kuptojnë se kjo botë tek e fundit është një botë e vogël dhe se ata janë vetëm një pikë në rërën e oqeanit; mirëpo ata akoma kanë mundësi ta ndalin valën e fanatizmit në mes të njerëzve.

(Nga anglishtja: Driton Maxhuni)

Marrë nga revista: “El-Xhumuah”, e cila botohet në Amerikë

Ekziston një numër i mënyrave se si ta rrënjosim dashurinë për Pejgamberin sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem në zemrat e fëmijëve tanë, siç janë:

1. Prindërit duhet t’u mësojnë fëmijëve të tyre tregime që u janë treguar fëmijëve të sahabëve në kohën e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, se si kanë luftuar ata kundër atyre që janë munduar ta dëmtojnë atë, sa shpejtë i janë përgjigjur thirrjes së tij dhe i kanë kryer urdhrat e tij, si ata e kanë dashur atë që e ka dashur Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, si i kanë mbajtur në mend dhe ruajtur hadithet e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, etj.

2. Prindërit duhet t’i nxisin fëmijët e tyre dhe t’i ndihmojnë ata për të mësuar përmendësh sa më shumë hadithe, e për këtë gjë që e bëjnë ata duhet t’i shpërblejnë. Sa i përket kësaj çështje tregohet se Imam Maliku e kishte pasur një vajzë, e cila e kishte mësuar përmendësh veprën e tij (librin El Muvata). Ajo e kishte bërë shprehi të qëndronte prapa derës dhe nëse studenti bënte gabim duke thënë hadithin, ajo trokiste në derë dhe Imam Maliku e merrte vesh dhe e korrigjonte studentin që kishte gabuar. Gjithashtu tregohet se Nadr bin Harith thotë: “E dëgjova Ibrahim bin Ed’hemin që thoshte: “Baba im më thoshte mua, o biri im, kërkoje hadithin dhe çdo herë që e dëgjon një hadith të ri dhe e mëson, do të ta jap nga një dërhem”, kështu që unë mësova hadithe në këtë mënyrë.”

3. Prindërit duhet t’i mësojnë ata – duke u bazuar në nivelin e tyre të kuptimit – për jetën e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, për kampanjat e tij ushtarake, dhe për jetën e sahabëve radijallahu anhum, meshkuj dhe femra. Kështu që fëmijët tanë do të rriten duke dashur këta njerëz bujarë dhe të jenë të ndikuar nga sjelljet e tyre dhe do të jenë të gjallë, të mprehtë e të sinqertë që të përpiqen ta rregullojnë vetveten e tyre dhe të mbështesin fenë e tyre.

4. Sahabët dhe selefët (gjeneratat e para të muslimanëve) ishin të vendosur dhe të gjallë që t’i mësojnë fëmijët e tyre për jetën e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Këtë e bënin anash mësimit të Kur’anit, sepse historia e tij (sire) është shpjegim i kuptimeve të Kur’anit, si dhe përzierja e emocioneve dhe demonstrimi i vërtetë i Islamit dhe ndikimi i efektit të mrekullueshëm në shpirt. Gjithashtu bënin bartjen e kuptimit të dashurisë dhe xhihadin për të ruajtur njerëzimin prej drejtimeve të këqija dhe duke i sjellë ata në rrugë të drejtë, prej të pavërtetës në të vërtetën, prej errësirës së injorancës në dritën e Islamit.

5. Kur i tregoni fëmijëve tuaj për jetën e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem dhe jetën e sahabëve radijallahu anhum, meshkuj e femra, baba dhe nëna duhet t’u tregojnë atyre gjëra që kanë lidhje me fëmiun, siç është fëmijëria e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, disa tregime për jetën e tij me (mëndeshën, tajën e tij) Halime Sadijen dhe se si Allahu i dhuroi të mira e bereqet Halimes dhe familjes së saj për shkak të Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, për natën e Hixhretit dhe se si Allahu ia mbuloi sytë e mushrikëve, dhe tregime tjera që tregojnë se si Allahu i ndihmoi atij. Kështu që zemra e fëmijëve do të mbushet me dashuri për Allahun dhe me dashuri për Pejgamberin e Tij sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Tregohet prej Ali bin Ebu Talibi radijallahu anhu se Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë: “Nxitni fëmijët tuaj të mësojnë tri karakteristika: Ta duan Pejgamberin e tyre sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ta duan familjen e tij dhe leximin e Kur’anit. Bartësit e Kur’anit do të jenë nën hijen e Allahut ditën kur nuk do të ketë hije përveç hijes së Tij, do të jetë bashkë me Pejgamberët e Tij dhe me të zgjedhurit e Tij.” [Transmeton Sujutiu në Xhamius Sagir, fq. 25; Albani e bën daif në Daiful Xhamius Sagir fq. 36, nr. 251]

Do të ishte ide e mirë nëse prindërit i kushtojnë një kohë të përshtatshme për mësimin e jetës së Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem gjatë ditëve të mësimit ditor të familjes, kur fëmijët mund të lexojnë për siren (jetën) e Pejgamberit në libra të thjeshtë, apo baba ose nëna t’u tregojnë atyre këto tregime dhe të përshtaten me moshën e fëmijëve.

Hanan Turi (Nga anglishtja: Osman D. Gashi)

Marrë nga: www.islamway.com