Të kuptuarit e “la ilahe il-lallah”



Falënderimet dhe lavdërimet janë vetëm për Allahun. Paqja, mëshira dhe bekimet janë për Muhamedin, familjen dhe shokët e tij deri në Ditën e Gjykimit.
Thënia më e vërtetë është thënia e Allahut, kurse udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhamedit, paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të. Veprat më të këqija janë ato të shpikurat, çdo shpikje është bidat dhe çdo bidat është lajthitje, e çdo lajthitje të çon në zjarr.

Të nderuar besimtarë!

Adhurimi është afrim tek Allahu me fjalë dhe vepra të dukshme dhe të padukshme. Adhurimi është obligim i njeriut ndaj Allahut dhe dobia e saj i kthehet njeriut.
Kush refuzon adhurimin e Tij, ai është jobesimtar kryelartë, kush adhuron së bashku me Allahun dikë tjetër, ai është idhujtar (mushrik), kush adhuron Allahun me diçka që Ai nuk e ka shpallur, ai është bidatçi,  kush adhuron Allahun me atë që Ai ka shpallur, është besimtar i vërtetë.
Krenaria, lumturia dhe nderi në këtë botë dhe në botën tjetër është për shkak se njeriu ka nevojë për Krijuesin e tij dhe nuk mund të pavarësohet asnjë moment, kurse Allahu nuk është i nevojshëm për adhurimin e njerëzve. Allahu i Lartësuar thotë: “Nëse ju nuk besoni, Allahu nuk është nevojtar për ju…”1
“E Musai tha: "Nëse ju dhe të gjithë ata që janë në tokë mohoni, Allahu është i panevojshëm (për falënderim), është i lavdishëm (vetvetiu)."2  
Adhurimi është  një term përmbledhës i të gjitha atyre që Allahu i do dhe është i kënaqur me to, qofshin këto fjalë apo vepra, të dukshme apo të padukshme.

Të nderuar muslimanë!

Hytbeja jonë e sotme titullohet “Të kuptuarit e "la ilahe il-allah’’. Këtë temë do ta shtjellojmë si vijon:
1. Fjala e teuhidit “La ilahe il-lallah”
2. Llojet e teuhidit
3. Kushtet e teuhidit “La ilahe il-lallah”
E lus Allahun e Lartësuar që ta lehtësojë shtjellimin e kësaj teme!

Fjala e teuhidit ‘’La ilahe il-lallah’’

Kur një individ dëshiron me vullnet të lirë t’i dorëzohet Krijuesit Allah, duhet t’i shprehë disa fjalë që kanë kuptim, rëndësi dhe domethënie shumë të madhe, me këtë rast duhet të thotë fjalën e teuhidit: LA ILAHE IL-LALLAH ve MUHAMEDUN RESULULLAH (Nuk ka Zot tjetër i cili meriton të adhurohet përveç Allahut dhe Muhamedi salallahu alejhi ue selam është i Dërguar i Tij).
Kur shqiptojmë dëshminë, shehadetin, teuhidin, konfirmojmë se nuk ka zot tjetër i cili meriton adhurimin përveç Allahut. Kjo nënkupton që ne refuzojmë nënshtrimin dhe robërimin ndaj dikujt tjetër përveç Allahut. Nënkupton që nuk i frikësohemi askujt tjetër përveç Allahut, që ndjenjat tona më madhështore të dashurisë dhe të mirënjohjes janë për Allahun, sepse e dimë se Ai është furnizuesi i vërtetë i çdo gjëje që ne posedojmë. Nënkupton që ne nuk kërkojmë kënaqësinë apo miratimin e dikujt tjetër përveç Allahut.
“Feja e vetme e pranueshme tek Allahu është Islami.”3 
“E, kush kërkon fe tjetër përveç fesë islame, atij kurrsesi nuk do t’i pranohet dhe ai në botën tjetër është nga të dëshpëruarit.”4

Të nderuar muslimanë!

Për fjalën njësuese  “La ilahe il-lallah”, Allahu ka krijuar krijesat dhe njeriun që ata ta adhurojnë: “Dhe Unë (Allahu) nuk i krijova njerëzit dhe xhinët, veçse që ata duhet të më adhurojnë vetëm Mua.”5
Për dëshminë “La ilahe il-allah” dëshmoi vetë Allahu i Lartësuar, dëshmuan engjëjt dhe të diturit: “Allahu dëshmon se La Ilahe il-la Huve (nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Atij); (dëshmojnë) edhe melekët, edhe ata që kanë mend e që dinë; Ai e mban krijimin e Tij në drejtësi të plotë. La Ilahe il-la Huve (askush nuk ka të drejtë, nuk meriton e nuk duhet të adhurohet përveç Atij), i Gjithëfuqishmi, më i Urti Gjithëgjykues.”6
Atëherë duhet të kuptojmë se teuhid do të thotë deklarim me gjuhë, vërtetim me zemër dhe zbatim në praktikë. Imani i njeriut është të folurit i vërtetuar me zemër dhe duke u dëshmuar edhe në praktikë. Ky është qëndrimi i Ehli Sunetit dhe vetëm ky qëndrim qëndron. Kështu ishte te sahabët, tabiinët dhe te dijetarët e umetit islam.

Të nderuar robër të Allahut!

Llojet e Teuhidit

Ai që pranon teuhidin “La ilahe il-lallah” duhet të njihet edhe më tutje me disa standarde që janë jetike për këtë botë dhe botën tjetër. Prej besimit tek Allahu i Lartmadhëruar është besimi në njëshmërinë e Tij, në adhurimin e Tij të vetëm përbëjnë tre llojet e teuhidit. Imani, besimi në Allahun e Lartësuar, përfshin tri gjëra, të cilat janë:

1. Teuhidi Rububije (Njësimi i Allahut në zotërim)

Besimi i prerë se Allahu është i vetmi Zot i çdo gjëje dhe Sunduesi i gjithçkaje. Ai është Krijuesi i vetëm, Rregulluesi dhe Komanduesi i Gjithësisë, vepron në të si të dojë. Ai i ka krijuar robërit dhe i furnizon ata, u jep jetë e ua merr atë dhe përcakton gjithçka. Argumenti për këtë lloj teuhidi është: “Gjithë lavdërimet dhe falënderimet janë për Allahun, Zotin e Alemin-it (Zoti i të gjitha botëve, i gjithësisë dhe i gjithçkaje që gjendet në të, gjithçka që ka krijuar Allahu).”7

2. Teuhidi Uluhije (Njësimi i Allahut në adhurim)

Teuhidi i adhurimit dhe kuptimi i tij është besimi i plotë dhe i vendosur se Allahu i Lartmadhëruar është Zot i vërtetë dhe nuk ka të adhuruar tjetër veç Tij dhe çdo i adhuruar tjetër veç Tij është i kotë dhe i padrejtë. Njësimi i Tij në adhurim është me përulje dhe bindje të plotë, duke mos i bërë askush shok Atij dhe duke mos iu drejtuar dikujt tjetër përveç Tij, sikurse namazi, agjërimi, zekati, haxhi, lutja, kurbani, mbështetja, frika, shpresa, dashuria. Argumenti për këtë lloj teuhidi është: “Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm Ty të mbështetemi e të kërkojmë ndihmë (kudo, në çdo kohë dhe për çdo gjë).”8

3. Teuhidi Esma ues-Sifat (Njësimi i Allahut në emrat dhe cilësitë e Tij)

Pra, besimi i plotë dhe i prerë se Allahu i Lartmadhëruar ka emra të bukur dhe cilësi të përsosura, është i shenjtëruar, i pastër nga të gjitha cilësitë e mangëta. Pranimi i çdo emri dhe cilësie që Allahu e ka pohuar për veten e Tij pa i përngjarë ato, pa i krahasuar, pa i mohuar dhe pa i ndryshuar. Argumenti për këtë lloj teuhidi është: “Dhe të Allahut janë gjithë Emrat më të Bukur, kështu që luteni Atë me ta dhe largojuni shoqërisë së atyre të cilët i përgënjeshtrojnë Emrat e Tij. Ata shpejt do të shpërblehen për çfarë kanë vepruar.”9

Kushtet e  teuhidit ‘’La ilahe il-lallah’’

Këto ishin tre llojet e teuhidit. Në vazhdim po kujtojmë së bashku edhe kushtet e dëshmisë, fjalës “La ilahe il-lallah”. Ato janë:

1. El-Ilmu – Dituria

Ai i cili thotë “La ilahe il-lallah” duhet të mësojë dhe të dijë për atë se çka kërkojnë këto fjalë. Allahu i Lartësuar thotë: “Dije pra, se padyshim La ilahe il-lallah (Nuk ka të adhuruar tjetër të merituar pos Allahut), dhe kërko falje për gjynahun tënd dhe për besimtarët e besimtaret. Dhe Allahu di mirë për lëvizjet tuaja dhe për vendin ku qëndroni.”10

2. El-Jekin – Bindja e paluhatshme

Ai i cili thotë “La ilahe il-lallah” duhet të ketë bindje të plotë dhe aspak dyshim. Allahu i Lartësuar thotë: “Sigurisht që besimtarë janë vetëm ata që kanë besuar Allahun dhe të Dërguarin e Tij dhe pastaj nuk kanë më pikë dyshimi, por përpiqen e luftojnë me pasurinë e tyre dhe me jetën e tyre për Çështjen e Allahut. Të tillë janë ata të vërtetët.”11

3. El-Kabul – Pranimi

Ai i cili thotë “La ilahe il-lallah” duhet të tregojë gatishmëri për çdo gjë që fton dhe kërkon kjo fjali. Allahu i Lartësuar thotë: “Fjala e vetme e besimtarëve të vërtetë, kur ata thirren tek Allahu (te Fjala e Tij, Kurani) dhe i Dërguari i Tij për të gjykuar mes tyre, është që të thonë: “Dëgjuam dhe u bindëm.” Dhe mu këta janë ata që fitojnë lumturinë (xhenetin e pasosur).”12

4. El-Inkijad – Nënshtrimi

Ai i cili thotë “La ilahe il-lallah” duhet të tregojë dorëzimin dhe nënshtrimin e plotë ndaj asaj që kërkon teuhidi. Allahu i Lartësuar thotë: “Dhe kushdo që ia nënshtron fytyrën (vetveten) e tij Allahut duke qenë muhsin (mirëpunues), atëherë ai ka kapur mbajtësin më të sigurt (fjalën: La ilahe il-lallah). Dhe tek Allahu është përfundimi për gjykim i të gjitha çështjeve.”13

5. Es-Sidk – Vërtetësia

Ai i cili thotë ‘’La ilahe il-lallah’’ duhet të jetë besnik dhe të tregojë vërtetësi. Allahu i Lartësuar thotë: “Elif, Lam, Mim. A mendojnë njerëzit se do të lihen pa u trazuar ngaqë thonë: “Ne besojmë” - dhe nuk do të sprovohen? Dhe sigurisht që Ne i sprovuam ata të cilët ishin para tyre. Dhe vërtet që Allahu do ta bëjë të njohur (të vërtetën e) atyre që janë të vërtetë dhe (po kështu) vërtet që Allahu do ta bëjë të njohur (gënjeshtrën e) atyre që janë gënjeshtarë (edhe pse Allahu di gjithçka para se t’i vërë ata në provë).”14

6. El-Ihlas – Sinqeriteti

Ai i cili thotë “La ilahe il-lallah’’ duhet të tregojë sinqeritet në teuhid, duke e ruajtur dhe mbrojtur adhurimin nga njollat e shirkut. Allahu i Lartësuar thotë: “Medoemos se feja e vërtetë (adhurimi, përkushtimi e nënshtrimi) është vetëm për Allahun.”15

7. El-Mehabe – Dashuria

Ai i cili thotë “La ilahe il-lallah” duhet të shprehë dashurinë dhe respektin ndaj teuhidit. Allahu i Lartësuar thotë: “Dhe ka prej njerëzve të cilët zgjedhin (për adhurim) të tjerë përveç Allahut, si shokë e të barabartë (me Allahun). Ata i duan këta të adhuruar të tjerë si Allahun, por ata që besojnë, e duan Allahun më shumë (se gjithçka tjetër). Veç sikur të mund të shihnin ata të cilët veprojnë të keqen, kur ta shohin dënimin, se gjithë fuqia i takon vetëm Allahut dhe se Allahu është i Rreptë në ndëshkim.”16

8. Mohimi i Tagutit – Çdo gjë që adhurohet krahas Allahut

Ai i cili thotë “La ilahe il-lallah” duhet të mohojë tagutin. Nuk guxon që të veçojë ndokënd tjetër me adhurim. Nëse e bën këtë, atëherë ka adhuruar tagutin. Allahu i Lartësuar thotë: “Nuk ka asnjë detyrim në fe. Vërtet, Rruga e Drejtë është bërë e qartë nga rruga e gabuar. Kushdo që mohon Taghutin (çdo gjë tjetër që adhurohet përveç ose krahas Allahut) dhe beson në Allahun, atëherë ai është kapur për mbajtësin më të sigurt që nuk thyhet kurrë. Dhe Allahu është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdituri.”17

Të nderuar robër të Allahut!

Në këtë hytbe mësuam për kuptimin e “La ilahe il-lallah”, llojet e teuhidit dhe shartet (kushtet) e dëshmisë. Në hytbet e ardhshme do të flasim për llojet dhe kushtet teuhidit një nga një.
Allahu im! Të lutemi të na bësh të mundur që ta kuptojmë drejt teuhidin!
Allahu im! Na jep dije, bindje, sinqeritet, vërtetësi, dashuri, nënshtrim dhe pranim!

Përgatiti: Ulvi Fejzullahu
1.2.2008

--------------------------------------------------------------------------------

1 Zumer, 7.
2 Ibrahim, 8.
3 Ali Imran, 19.
4 Ali Imran, 85.
5 Dharijat, 56.
6 Ali Imran, 18.
7 Fatiha, 1.
8 Fatiha, 5.
9 Araf, 180.
10 Muhamed, 19.
11 Huxhurat, 15.
12 Nur, 51.
13 Llokman, 22.
14 Ankebut, 1-3.
15 Zumer, 3.
16 Bekare, 165.
17 Bekare, 256.

CILA ËSHTË FEJA E ZOTIT?

EMRI I FESË

Gjëja e parë që secili duhet të dijë dhe duhet të kuptojë mirë rreth Islamit është vetë domethënia e fjalës Islam. Fjala arabe "Islam" ka kuptimin e nënshtrimit ose dorëzimit të vullnetit të secilit te Zoti i vetëm i vërtetë, i njohur në arabisht si "Allah". Ai që ia nënshtron vullnetin e tij Zotit, emërtohet në arabisht me fjalën "musliman". Islami nuk e merr emrin prej ndonjë personi ose populli, e as nuk iu vu ky emër pas njëfarë kohe prej brezave pasues, siç është rasti i Krishterimit, i cili u emërtua sipas emrit të Jezu Krishtit, Budizmi sipas Gotama Budës, Konfucianizmi sipas Konfucit, Marksizmi sipas Karl Marksit, Judaizmi sipas fisit të Judës dhe Hinduizmi sipas Hindusve. Islami (nënshtrimi ndaj vullnetit të Zotit) është feja që iu dha Ademit, njeriut dhe Pejgamberit të parë të Zotit, dhe ishte feja e të gjithë Pejgamberëve të dërguar nga Allahu për njerëzimin. Për më tepër, emri i kësaj feje u zgjodh nga Vetë Zoti dhe është përmendur qartë në Shkrimin e fundit të Shenjtë që Ai ia shpalli njerëzimit. Në shpalljen e fundit, në Kur’an, Allahu thotë:
"Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju Islamin fe." (Maide, 3).
"E, kush kërkon fe tjetër përveç fesë islame, atij kurrsesi nuk i pranohet." (Ali Imran, 85).

Emri i Islamit si fe, shpreh parimin më qendror të Islamit, nënshtrimin ndaj Zotit, dhe se emri “Islam” nuk u zgjodh nga njeriu, por nga Zoti, sipas Shkrimit të Shenjtë të Islamit. Gjithashtu u dëshmua se vetëm Islami predikon njëshmërinë e Zotit dhe njëshmërinë e Cilësive të Tij dhe urdhëron adhurimin pa ndërmjetës vetëm të Zotit. Së fundmi, për shkak të prirjes hyjnore të adhurimit të Zotit të "instaluar" te njeriu dhe shenjave të dhëna nga Zoti gjatë kohëve për çdo individ, Islami mund të bëhet pronë e të gjithë njerëzve në çdo kohë.

Agjërimi i muajit Ramazan është detyrë e obligueshme (farz) sipas Kur'anit, Sunnetit të Pejgamberit, mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, dhe pajtimit (ixhmasë) së muslimanëve. Allahu në Kur'an thotë:

"O ju që besuat, agjërimi u është bërë obligim sikurse, që ishte obligim edhe i atyre që ishin para jush, kështu që të bëheni të devotshëm. (jeni të obliguar për) Ditë të caktuara, e kush është i sëmurë prej jush ose është në udhëtim (e nuk agjëroi), atëherë ai (le të agjërojë) më vonë aq ditë. E ata që i rëndon ai (nuk mund të agjërojnë), janë të obliguar për kompensim, ushqim (ditor), i një të varfëri ai që nga vullneti jep më tepër, ajo është aq më mirë për te. Mirëpo, po që se dini, agjërimi është më i mirë për ju". (el- Bekare : 183 -184)

Pejgamberi Muhamed, mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë: "Islami qëndron mbi pesë shtylla: Të dëshmuarit se askush nuk duhet të adhurohet, përveç Allahut dhe se Muhamedi është i dërguar i Allahut, kryerja e namazeve, dhënia e Zekatit, kryerja e Haxhit në Mekke dhe agjërimi i muajit Ramazan." (Transmetuar nga Buhariu dhe Muslimi).

ثshtë konsensus i muslimanëve se agjërimi i muajit Ramazan është detyrë e obligueshme në Islam (farz). Prandaj, kush e mohon agjërimin e muajit Ramazan është kafir (jobesimtar), të cilit duhet dhënë mundësia për t'u penduar. Në qoftë se ai pendohet dhe bindet se muaji Ramazan është farz, atëherë nuk duhet të ndëshkohet; përndryshe, shteti Islam e ekzekuton si qafir.

Agjërimi i Ramazanit u urdhërua në vitin e dytë hixhri, ndërsa Pejgamberi Muhamed, mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, agjëroi nëntë Ramazane.

Agjërimi i muajit të Ramazanit është detyrë për çdo musliman të rritur dhe me arsye të shëndoshë. Agjërimi nuk është i obligueshëm për qafirin dhe nuk pranohet nga ai derisa të bëhet musliman. Agjërimi gjithashtu nuk kërkohet nga fëmijët, deri sa ta arrijnë pjekurinë.

Nga fëmijët mund të kërkohet të agjërojnë po qe se mund ta bëjnë këtë pa i shkaktuar dëm vetvetes, e kjo me qëllim që, duke u rritur, të mësohen me të.

Të çmendurit dhe personat e pavetëdijshëm nuk duhet të agjërojnë. Për këtë arsye, nga pleqtë në moshë të thyera, të cilët nuk janë mendërisht të aftë dhe nuk mund të bëjnë dallimin mes gjërave, nuk pritet të agjërojnë dhe nuk ka nevojë që të ofrojnë ushqim për mos agjërimin e tyre.

Dobitë e agjërimit

Njëri nga emrat e Allahut të madhërishëm është edhe El-Hakim (i Urti). Urtësia është atribut i bërjes së gjërave në mënyrë të përsosur dhe në perspektivën e tyre të duhur. Prandaj, çdo gjë që krijoi Allahu, ose që na urdhëroi ta kryejmë duhet të jetë për shkak të një urtësie të lartë, të cilën ne ndoshta mundemi ose nuk mundemi ta kuptojmë.

Agjërimi, ashtu siç është përshkruar nga Allahu, ka dobitë vijuese: Ai është një akt adhurimi, përmes të cilit muslimani përpiqet ta kënaqë Zotin e tij duke abstenuar nga gjërat siç janë ushqimi, pirja dhe marrëdhëniet intime, në mënyrë që të fitojë miratimin dhe shpëtimin e Allahut. Në këtë mënyrë, muslimani përmes vetëmohimit tregon se, në vend të asaj që ai e pëlqen, e ka pëlqyer atë që e ka zgjedhur Allahu dhe se në vend të kësaj jete, ai e ka zgjedhur jetën e amshuar.

Një dobi tjetër është se agjërimi paraqet njërën nga arsyet që e bëjnë njeriun t'i frikësohet Allahut. Allahu thotë: "O ju që besuat, agjërimi u është bërë obligim sikurse që ishte obligim edhe i atyre që ishin para jush, kështu që të bëheni të devotshëm."

Agjëruesi duhet të jetë person që i frikësohet Allahut të Lartësuar, duke iu bindur urdhrave të Tij, si dhe duke u përmbajtur (abstenuar) nga gjërat, të cilave Ai na ka urdhëruar që t'u shmangemi. Ky është qëllimi përfundimtar i agjërimit. Nuk është qëllimi që të torturohet agjëruesi, duke e ndaluar atë nga ngrënia, pirja apo marrëdhënia seksuale. Pejgamberi Muhamed, mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë: "Allahu nuk ka nevojë për një person që përmbahet nga ngrënia dhe pirja, nëse personi i tillë nuk përmbahet nga gënjeshtrat, nga veprimi dhe shprehja e injorancës së tij sipas këtyre gënjeshtrave." (Buhariu).

"Të vepruarit sipas gënjeshtrave" përfshin të gjitha veprimet armiqësore ndaj të tjerëve përmes mashtrimit, rrahjes, tradhtisë ose vjedhjes. Kjo përfshin të dëgjuarit e gjërave të cilat nuk lejohen të dëgjohen, deri te dëgjimi i këngëve dhe instrumenteve të ndaluara.

Po qe se një person agjëron në përputhje me ajetet Kur’anore dhe me thëniet e Pejgamberit, mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, atëherë agjërimi i tij do ta shpjerë drejt përmirësimit të vetes si dhe drejt përmirësimit të moralit dhe sjelljes së tij, ndërsa ai do të vërejë se me përfundimin e Ramazanit, ka përparuar shumë në moralin e tij personal.

Një nga dobitë e agjërimit është se personi i pasur është në gjendje ta çmojë bamirësinë e Allahut ndaj tij. Ai kupton se Allahu e ka furnizuar atë me një qasje të lehtë dhe të lejuar ndaj gjërave që ai dëshiron, siç janë ushqimi, pirja dhe marrëdhëniet intime. Një njeri i tillë duhet ta falënderojë Zotin e tij për dhuratat e Tij dhe t'i ketë ndërmend vëllezërit e tij të varfër, të cilët nuk i kanë këto gjëra. Prandaj, ai duhet të jetë bamirës ndaj tyre, duke u ofruar ndihma (sadaka) dhe mirësjellje.

Një dobi tjetër e agjërimit është që ta stërvitë agjëruesin që të kontrollojë shpirtin e tij, në mënyrë që ta udhëheqë atë drejt interesit dhe lumturisë së vërtetë, si në këtë botë, ashtu edhe në botën tjetër. Ai do ta ruante veten nga të jetuarit si një kafshë, e cila nuk mund ta ruajë veten nga dëshirat dhe epshet e saj.

Dobitë e tjera të agjërimit lidhen me higjienën; janë dobi që vijnë nga pakësimi i ushqimit të futur në trup dhe nga mos ngarkimi i sistemit të tretjes.

Agjërimi i të sëmurit dhe udhëtarit:

Përkitazi me agjërimin e personit të sëmurë apo udhëtarit, Allahu thotë: "…e kush është i sëmurë prej jush ose është në udhëtim (e nuk agjëroi), atëherë ai (le të agjërojë) më vonë aq ditë."

Ekzistojnë dy lloj të sëmurësh:

Lloji i parë: personi, sëmundja e të cilit është e vazhdueshme dhe e pashërueshme, siç është kanceri, leukemia, anemia etj.

Një njeri me të tilla sëmundje nuk duhet të agjërojë, për shkak se ai nuk mundet në asnjë kohë ta durojë agjërimin. Sidoqoftë, ai duhet t'u ofrojë ushqim (kompensim) të varfërve për çdo ditë që lë pa agjëruar. Në këtë drejtim, ai mund t'i mbledhë një grup të varfërish, të barabartë me numrin e ditëve që ka lënë pa agjëruar, dhe atyre t'u ofrojë drekë ose darkë, siç vepronte Enes b. Maliku kur u mplakë. Ose, mund t'i shpërndajë ushqim një grupi të varfërve, të barabartë me numrin e ditëve të paagjëruara. اdo personi të varfër duhet dhënë një çerek te "sa'aut të Pejgamberit", që është një sasi e ushqimit e barabartë me pesëqind e dhjetë gramë grurë të mirë. ثshtë e preferuar që kësaj sasie t'i shtohet sasia e duhur e mishit apo vajit, e nevojshme për gatim.

I ngjashëm është edhe personi në moshë të thyer, i cili nuk është në gjendje të agjërojë, ai duhet t'i ofrojë ushqim një të varfëri për çdo ditë që e ka lënë pa agjëruar.

Llojit të dytë i takon personi që është përkohësisht i sëmurë (p.sh. personi në ethe), ndërsa në këtë rast kemi tri kategori:

Kategoria e parë:

Ai që vëren se agjërimi për të nuk është i vështirë dhe i dëmshëm. Në këtë rast duhet të agjërojë për shkak se nuk ka kurrfarë arsyeje për mos ta bërë këtë.

Kategoria e dytë:

Ai që sheh se agjërimi për të është i vështirë, por jo edhe i dëmshëm. Në këtë rast agjërimi nuk është i këshillueshëm për të, për shkak se është më mirë që ai ta shfrytëzojë lejen e Allahut, pasi që agjërimi do të ishte i vështirë për të.

Kategoria e tretë:

Ai, për të cilin agjërimi do të ishte i dëmshëm. Në këtë rast agjërimi është i ndaluar (haram), për shkak se Allahu thotë: "As mos e vrisni (ose shkatërroni) vetveten, për shkak se vërtet Allahu ka qenë shumë i Mëshirshëm ndaj jush", dhe ka thënë: "Dhe mos bëni që me duart tuaja ta shkatërroni vetveten."

Ndërsa në një hadith, Pejgamberi Muhammed, mëshira dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: "Mos dëmtoni (vetveten) e as mos dëmtoni (të tjerët)." (Transmetuar nga Ibn Maxhe dhe Hakimi).

Dëmi i agjërimit mbi një njeri të sëmurë mund të verifikohet si nga vetë i sëmuri, ashtu edhe nga ndonjë mjek i besueshëm. Kështu, po qe se një njeri i kësaj kategorie e ndërpret agjërimin e tij, ai duhet t'i agjërojë ato ditë menjëherë posa ta marrë veten (të shërohet). Mirëpo, po qe se vdes para se të shërohet, atëherë obligimi lihet, për shkak se ai ka pasur për qëllim që t'i plotësojë ato ditë të lëna në ditët që nuk arriti t'i jetojë.

Për sa u përket udhëtarëve, ekzistojnë dy lloj syresh: njeri, i cili përpiqet t'i shmanget agjërimit duke u nisur për udhëtim. Kjo nuk i lejohet, për shkak se mashtrimi për shmangien e një detyre të obligueshme të Allahut, nuk e eliminon vetë atë detyrë. Për sa i përket llojit të dytë (udhëtarit të vërtetë), ekzistojnë dy grupe:

Grupi i parë:

Udhëtari i cili përjeton vështirësi të jashtëzakonshme. Në këtë rast agjërimi është haram (i ndaluar), për shkak se Pejgamberi, mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, që ishte duke agjëruar gjatë fushatës fitimtare (Fet'hi Mekke), kur kuptoi së disa njerëz që ishin me të përjetonin vështirësi të mëdha nga agjërimi, ndërsa ishin duke bërë pikërisht atë që bënte edhe ai, e piu një kupë me ujë, pas namazit të ikindisë, kur njerëzit ishin duke e shikuar. Në atë rast i treguan se disa njerëz ende agjëronin. Atëherë, ai tha: "Ata janë mos bindësit, ata janë mëkatarët." (shënon Muslimi).

Grupi i dytë:

Këtij lloj udhëtari, agjërimi i duket vështirë, por jo jashtë mase. ثshtë e preferuar që ky udhëtar të mos agjërojë, për shkak se, me vetë agjërimin, ai do ta refuzonte lejimin e Allahut e gjithashtu do t'i shkaktonte vështirësi dhe vuajtje vetvetes.

Grupi i tretë:

Këtij udhëtari, agjërimi nuk i duket i vështirë. Ai duhet të bëjë atë që është më e lehtë për të (d.m.th. ai zgjedh mes agjërimit dhe mos agjërimit), për shkak se Allahu thotë: "Allahu me këtë dëshiron lehtësim për ju, e nuk dëshiron vështirësim për ju."

Udhëtari konsiderohet se është në udhëtim që nga çasti kur lë qytetin (vendin) e vet e derisa të kthehet prapë, madje, edhe po qe se ai qëndron në qytetin e destinacionit për një periudhë të caktuar kohore, nëse qëllimi i tij është që mos të mbetet në të pasi ta kryejë atë për çka ka udhëtuar.

Në këtë rast ai i shfrytëzon lejimet e dhëna për udhëtarin, madje, edhe nëse qëndrimi vazhdon për një kohë të gjatë, për shkak se kurrfarë veçantish nuk janë shënuar nga Pejgamberi Muhammed mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, lidhur me periudhën kohore që e përcakton udhëtimin.

Nuk ekziston kurrfarë dallimi ndërmjet udhëtimeve (me lejimet e bashkëngjitura) që janë të rëndësishme, si ato të Haxhit apo të Umrës, ose vizitat e ndonjë kushëririt ose tregtia e të ngjashme dhe atyre të bëra me shoferët e taksive apo të kamionëve. Shoferët e tillë konsiderohen si udhëtarë që nga çasti kur lënë vendbanimin e tyre, ndërsa mund t'i gëzojnë të gjitha lehtësimet e lejuara për udhëtarët, siç janë mos agjërimi në Ramazan, shkurtimi i namazeve prej katër rekatesh, bashkimi i dy namazeve kur është e nevojshme, siç janë dreka e ikindija, dhe akshami e jacija.

Gjërat që e prishin agjërimin:

Ekzistojnë shtatë gjëra që e prishin agjërimin:

1. Marrëdhëniet seksuale: Kur një agjërues kryen marrëdhënie seksuale, agjërimi i tij prishet. Po qe se ai është njëri nga personat, nga të cilët kërkohet të agjërojnë, ndërsa marrëdhënia seksuale ka ndodhur gjatë ditës, atëherë do të obligohet të shpaguaj për këtë. Në rastin e këtillë shpagimi do të ishte njëra nga gjërat vijuese përkatësisht: e para është lirimi i një robi; po qe se kjo nuk është e mundshme, atëherë ai duhet të agjërojë dy muaj pa ndërprerje. Nëse nuk mund ta bëjë këtë, atëherë ai duhet t'i ushqejë gjashtëdhjetë persona të varfër.

2. Ejakulimi (dalja e spermës) përmes prekjes, puthjes ose përqafimit. Puthja pa dalje të spermës nuk e prish agjërimin.

3. Marrja e çfarëdo lloj ushqimi apo pije që arrin deri në bark ose përmes hundës apo përmes veshëve. ثshtë e ndaluar për personin që agjëron të thithë tym që arrin deri në bark. Marrja erë parfumeve është e lejuar.

4. اdo gjë që i ngjan ngrënies ose pirjes. Për shembull, çfarëdo injeksioni vitaminoz që vepron si ushqim. Përndryshe, injeksionet e tjera lejohen gjate agjërimit.

5. Nxjerrja e gjakut përmes prerjes ose hapjes së venave, kur kjo shkakton plogështinë e trupit. Nxjerrja e sasisë së vogël të gjakut është e lejuar.

6. Vjellja e qëllimtë.

7. Paraqitja e të përmuajshmeve (menstruacioneve), ose gjakderdhja pas lindjes.

Efektet e shtatë gjërave të lartpërmendurave u nënshtrohen tre kushteve vijuese.

Kushti i parë:

Personi që agjëron duhet të jetë i vetëdijshëm për rregullin në atë kohë. Prandaj, nëse një person pi duhan gjatë agjërimit, duke qenë i bindur se kjo nuk e prish agjërimin e tij, atëherë agjërimi i tij nuk do të prishet, për shkak se ai nuk i di rregullat.

Kushti i dytë:

Të mos jetë me harresë. Kështu që, nëse një person që agjëron ha ushqim duke harruar se është duke agjëruar, agjërimi i tij nuk prishet.

Kushti i tretë:

Të mos jetë i detyruar me dhunë. Po qe se detyrohet të hajë apo të pijë, agjërimi i tij nuk prishet.

Ngjashëm me këtë, po qe se ai duke e shpërlarë gojën me gargarë, ose duke hedhur ilaç me pika në sytë e tij, disa pika të ujit ose të ilaçit arrijnë pa qëllim deri te barku i tij, agjërimi i tij nuk prishet.

Vlen të shënohet se përdorimi i furçës së dhëmbëve nuk e prish agjërimin. Përkundrazi, është sunnet të pastrohen dhëmbët gjatë agjërimit.

Personit që agjëron i lejohet të bëjë çka do që i pakëson telashet për shkak të vapës dhe etjes, siç është përdorimi i ujit për ta freskuar trupin. Pejgamberi, mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, derdhte ujë mbi kokën e vet derisa agjëronte. Ibën Omeri e lagte një copë rrobe dhe e vente mbi trupin e vet.

Gjërat e këtilla janë lehtësime, të cilat Allahu na ka lejuar t'i gëzojmë.

(version i shkurtuar nga broshura me këtë titull, e botuar në vitin 199?; botues: Driton LEKAJ)

Muhamed b. Uthejmin
www.albislami.com

Prej shenjave të pranimit të veprave është ta shohish muslimanin në gjendje më të mirë se sa ka qenë para kryerjes së asaj vepre të mirë, dhe prej shenjave të agjërimit të pranuar është shtimi i veprave të mira. Një nga këto vepra është edhe agjërimi i gjashtë ditëve nga muaji Shevval (muaji i dhjetë sipas kalendarit islamik, muaji pas Ramazanit).

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, preferonte dhe nxiste të agjërohen këto ditë.

Ebu Ejub El-Ensariu, radijall-llahu anhu, tregon se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

"Kush e agjëron muajin Ramazan dhe e pason me agjërim të gjashtë ditëve të Shevvalit, i konsiderohet sikur të agjëron tërë vitin".

Ky agjërim bën pjesë në agjërimet vullnetare dhe është sunnet i argumentuar me këtë hadith. Poashtu nga ky hadith kuptojmë se mund ti agjërojmë këto ditë pandërprerë por edhe të ndara, ngase fjalët e këtij hadithi janë të përgjithshme.

Përpiloi: Ramadan Ramadani

publikimi i parë në Albislam.Com:10.01.2001

I falënderuar qoftë All-llahu Zoti ynë që na veçoi me shumë dhunti dhe begati, paqja dhe mëshira qofshin për krijesën më të dashur Muhammedin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem.

Në këtë shkrim të shkurtër do të mundohemi që në mënyrë të qartë dhe koncize të cekim disa rregulla të rëndësishme për muajin e Ramazanit dhe agjërimin në të. Shpresojm se lexuesi do të gjen disa prej përgjigjeve që deri tani kanë qenë dilemë për të. Al-llahu është dhuresi i suksesit

1. Agjerimi i muajit të Ramazanit është një prej kushteve të Islamit dhe për këtë egziston konsenzus i tërë Ummetit Islam.

2. Me hyrjen e muajit të Ramazanit (muaji i nëntë i kalendarit hixhrij), gjë e cila vërtetohet më pamjen e hënës së re, obligohet me agjërim çdo musliman, i moshëritur, mentalisht i shëndosh, që gjindet në vëndin e tij (nuk është udhëtar) dhe nuk ka pengesa që pengojnë agjërimin etij.

3. Nuk lejohet agjërimi i ditës së dyshimit (jeumush-shekk) e cila është dita 30 e muajit Sha’ban. I Dërguari i All-llahut, sal-lallahu alejhi ve sel-leme thotë: “Mos agjëroni para Ramazanit një apo dy ditë” Muttefekun alejhi.

4. Agjërimi është apstinim prej gjërave që konsiderohen prishës së agjërimit (do t’i cekim më posht) prej agimit deri në perendim të diellit me qëllim të adhurimit.

5. Nëse një mosbesimtar pranon Islamin gjatë ditës së agjërimit obligohet me apstinim deri në perëndim të diellit dhe nuk obligohet me kompensim të agjerimit të asaj që ka kaluar duke e përfshirë edhe ditën në të cilën e ka pranuar Islamin.

6. Mustehab është që fëmijtë në mënyrë graduale të mësohen të agjërojnë muajin e Ramazanit duke mos i obliguar.

7. Nëse njeriu humbë vetëdijën gjatë ditës së Ramazanit dhe kjo nuk zgjatë tërë ditën agjërimi i tij nuk prishet por nëse nuk i kthehet vetëdija tërë ditën nuk konsiderohet se ka agjëruar këtë ditë.

8. Nëse agjërimi keqëson sëmundjen e të sëmurit nuk i lejohet agjërimi dhe është i obliguar që të prish atë.

9. Nëse agjërimi është i vështirë për të sëmurin atij i preferohet që të mos agjëron.

10. Nëse agjërimi keqëson sëmundjen e të sëmurit i cili vuan prej sëmundjes pashëruese njeriu në fjalë nuk duhet të agjëron dhe duhet të ushqej një të varfur për çdo ditë që se ka agjëruar.

11. I çmenduri nuk duhet të agjëron as që duhet të shpaguaj (me dhënë fidje) ditet që si ka agjëruar.

12. Gruaja me mensturacione dhe ajo në fazën e lehonisë nuk lejohet agjërimi i tyre. Ditët që nuk i ka agjëruar duhen të kompenzohen.

13. Nëse gjakëderdhja e tyre ndërprehet gjatë natës dhe del agimi para se të pastrohen me larje obligohet me agjërim dhe agjërimi i tyre është i saktë.

14. Nëse njeriu bëhet xhunub gjatë natës dhe zgjohet pasi që ka dal agimi kjo nuk e dëmton agjërimin e tij.

15. Udhëtarit i lejohet mosagjërimi gjatë udhtimit edhe nëse nuk ka vështirësi në të.

16. Nëse gruaja shtatëzane apo ajo që i jep gji fëmisë friket për shëndetin e saj apo për shëndetin e fëmisë i lejohet që të mos agjëron. Këto dite ajo duhet t’i kompenzon

17. Bërja e nijjetit për agjërim natën (para se të del agimi) është vaxhib.

18. Një nijjet mjafton për tërë muajin nëse nuk ndërpritet dhe ky është mendimi i Imam Malikut dhe këtë mendim e ka zgjedhur Shejhul Islam Ibën Tejmijje.

19. Nëse agjëruesi han, pin ose bën marrëdhënie me gruan e tij me harrese, agjërimi i tij është në rregull.

19. Atij të cilit sheriati i lejon që të mos agjëron i lejohet ngrënia dhe pirrja tërë ditën.

20. Atij të cilit sheriati nuk i lejon që të prish agjërimin e ai e prish qëllimisht obligohet me apstinim deri në fund të ditës.

21. Ai cili me zemrën e tij nuk ka bërë nijjet për agjërim farz nuk konsiderohet si agjërues edhe nëse apstinon prej ushqimit dhe marrëdhënieve seksuale deri në fund të ditës.

22. Gjërat që prishin agjërimin janë:

• Marrëdhëniet seksuale. Ai që qëllimisht bën marrëdhënie me gruan e tij gjatë ditës së agjërimit duhet të:

Pendohet sepse ka bërë mëkat, të kompenzon atë ditë dhe të liron një rob musliman apo të agjëron dy muaj me rradhë si kefaret. Gjatë këtyre dy muajve nuk i lejohen ndërprerja e agjërimit përpos me arsye siç janë ditet e Bajramit, sëmundje apo udhëtim (nga ky rregull del udhëtimi i cili bëhet me qëllim të mosagjërimit). Nëse pa arësye nuk agjëron ndonjë ditë obligohet me agjërim prej fillimit. Nëse nuk mund të agjëron 60 ditë pa ndërprerje obligohet me ushqim të 60 të varfur.

• Ngrënia dhe pirja. Në këtë rast do t’i përmendim edhe injeksinet ushqyese që e prishin agjërimin (infuzionet). Barërat që jepen me injeksione intramuskulare nuk e prishin agjërimin. Transfuzionet e gjakut e prishin agjërimin. Injeksionet e insulinit nuk e prishin agjërimin.

• Ejakulimi i cili bëhet si rezultat i onanimit, prekjes apo shikimit të femrës. Nëse kjo ndodhë gjatë gjumit nuk e prish agjërimin.

• Paraqitja e gjakut të menstruacioneve apo lehonisë.

• Vjellja e shkatuar nga vetë personi. Nese vjell pa e shkatuar vet personi nuk prishet agjërimi.

Këto gjëra përpos menstruacioneve dhe lehonise prishin agjërimin nëse bëhen me dije, qëllimisht dhe pa presion (që rezikon jetën). Nëse personi është injorantë dhe e bën pa vetëdijë apo me presion nuk konsiderohet se ka prishur agjërimin.

Në fund ju përkujtojmë çështjen e nijjetit dhe vetëdijës që kjo vepër të jetë thjesht për All-llahun sepse pa të asnjë vepër nuk është e pranuar e as që do të shpërblehet. Gjithashtu mundohuni që këtë muaj të bekuar ta zbukuroni me adhurime të shumta në mesin e të cilëve do të zgjedhim: namazi në përgjithësi dhe namazi i natës i njohur is Teravi namaz në veçanti, leximi i Kur’anit dhe të menduarit për të, lëmosha, këshillimi në punë të mira, morali i mirë, vizita për hir të All-llahut, rujatja e lidhjeve farefisnore…

All-llahun e lusim që të pranon adhurimet tona dhe të na shpërblen me Xhennetul Firdeus (grada me e lartë e xhennetit) duke e bërë këtë muaj dhe agjërimin në te ndërmjetësues për neve. Amin

Përpiloi: Talha Kurtishi,

albislami.com

Muaji Muharem ka disa veçori. Prej veçorive më të theksuara:

-Është një nga muajt e shenjtë. Allahu subhanehu ue teala, thotë: “Tek All-llahu numri i muajve është dymbëdhjetë (sipas hënës), ashtu si është në librin e All-llahut prej ditës kur krijoi qiejt dhe tokën. Prej tyre katër janë të shenjtë. Kjo është fe e drejtë. Pra, mos e ngarkoni (me mëkat) veten tuaj në ata (katër muaj)…”. (Et-Teube: 36).

Ebu Bekrete, radijall-llahu anhu, tregon se Resulullahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “Viti është dymbëdhjetë muaj; prej tyre katër janë të shenjtë. Tre muaj janë njëra pas tjetrës: Dhul-Kade, Dhul-Hixhe dhe Muharem, kurse Rexhebi është mes Xhumadel-Uhra dhe Shabanit”. (Buhariu).

-Është muaj i hixhretit. Në këtë muaj, 13 vjet pas fillimit të shpalljes së Kur'anit, ndodhi një nga ngjarjet më madhështore të historisë Islame. Ngjarje, e cila rezultoi me formimin e shtetit të parë Islam në Medinë. Qytet ky, i cili ishte dhe mbeti burim i udhëzimit sot e asaj dite.

Në kohën e udhëheqjes së Omerit, radijallahu anhu, me dëshirë që muslimanët të kenë kalendar në vete, u vendos që data e kësaj ngjarje të vendoset si datë e numërimit të muajve dhe viteve për muslimanët.

-Në këtë muaj gjendet dita e Ashurasë. ثshtë dita e dhjetë e këtij muaji. Këtë vit bie në datën 29 Janar – e hënë. Ibën Abbasi, radijall-llahu anhu, tregon: Kur erdhi Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në Medinë, pa çifutët duke e agjëruar ditën e Ashurasë. I pyeti: ا’është kjo që veproni? Thanë: Kjo është një ditë e mirë; në këtë ditë All-llahu ka shpëtuar izraelitët nga armiku i tyre, edhe e ka agjëruar Musai, alejhis-selam. Tha: Unë jam më meritor për Musain sesa ju; dhe e agjëroi, pastaj urdhëroi muslimanët ta agjërojnë këtë ditë”. (Buhariu).

Po ashtu Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, për t'i kundërshtuar çifutët në këtë adhurim, tha: Në vitin e ardhshëm, me lejen e All-llahut, do të agjërojmë edhe ditën e nëntë. (Muslimi).

Pra, krahas agjërimit të ditës së dhjetë duhet të agjërojmë edhe ditën e nëntë (28 Janar), me qëllim që ta praktikojmë sunetin ashtu si ka dëshiruar Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, por nuk mundi ta realizojë për shkak se kishte ndërruar jetë në vitin e ardhshëm.

Për këtë agjërim Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: "Agjërimi i ditës së ashurasë, shpresoj se i shlyen mëkatet që janë bërë në vitin që ka kaluar”. (Muslimi 1976).

-Është muaj ku mund të bëjmë agjërim vullnetar. Krahas ditës së Ashurasë, është shumë e pëlqyeshme edhe agjërimi i ditëve tjera të këtij muaji. Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: "Pas Ramazanit, agjërimi më me vlerë është agjërimi i muajit Muharem" (Muslimi 1982). Pra, para apo pas ditës së Ashurasë mundemi të agjërojmë sa të mundemi, por jo tërë muajin, ngase këtë nuk e bëri Resulullahu, salallahu alejhi ue selem.

Allahu na dhëntë sukses në çdo të mirë.

Omer Berisha
www.albislami.com

Pasojat e mëkateve

Prej tyre:

- Të privuarit nga dija. Dija është dritë të cilën e ndezën Allahu në zemër ndërsa mëkatet e shuajnë këtë nur. Kur imam Shafiu është ulur ndërmjet duarve të Malikut, u çudit nga inteligjenca, zgjuarsia dhe të kuptuarit e tij, i tha: “Unë e shoh se Allahu ka lëshuar dritën mbi zemrën tënde prandaj mos e shuaj atë me mëkate.” 
- Të privuarit prej rriskut. Në musned transmetohet se robi privohet prej rriskut si pasojë e veprimit të mëkatit ndërsa frika ndaj Allahut sjellë rriskun, lënia e frikës ndaj Allahut sjell varfëri, mënyra më e mirë për të sjellur rriskun është largimi nga mëkatet.

- Ashpërsimi i zemrës, një njeri është ankuar nga ngurtësimi i zemrës te disa të ditur, i thanë: “Ta kanë ashpërsuar mëkatet prandaj largohu prej tyre nëse dëshiron të qetësohesh.” 

- Prej saj është edhe ashpërsia e cila ndodh mes njerëzve e sidomos me njerëzit e mirë gjen ashpërsi mes tij dhe tyre dhe sa më shumë që të forcohet kjo ashpërsi aq më shumë largohet prej tyre dhe mexhliseve të tyre. 
Privohet prej dobisë së tyre dhe afrohet afër ushtrisë së shejtanit për aq sa është larguar nga partia e Mëshiruesit. Kur forcohet kjo ashpërsi e çon deri tek grindja me fëmijët dhe gruan dhe të afërmit e tij dhe gjithashtu ai ashpërsohet edhe me vetveten e tij. 
Disa prej selefëve kanë thënë: “Unë kur e kundërshtoj Allahun këtë e shikoj në sjelljen e deves dhe e gruas time.”

- Vështirësimi i punëve të tij, sa herë që mëkatari dëshiron të bëjë ndonjë punë gjen rrugët e mbyllura para tij, përkundrazi atij të cilit i frikësohet Allahut gjen lehtësim. Ai i cili nuk i frikësohet Allahut do të gjejë vështirësi në çështjet e tij. Pasha Allahun është për t’u çuditur, si i gjen robi dyert e hajrit të mbyllura dhe ai nuk e din se pse? 
- Zemrën e tij e mbulon errësira e cila i ngjason errësirës së natës, bindja ndaj Allahut është nur (dritë) ndërsa mëkatet janë errësirë, sa më shumë që të forcohet kjo errësirë aq më shumë i shtohet hutia derisa ky bie në bidat, humbje dhe punë shkatërruese duke mos e ndier. Ky është si i verbëri i cili del natën vetëm duke ecur në errësirë. Errësira i shtohet edhe më tepër deri sa shfaqet në sytë e tij, më pas i shtohet akoma më tepër derisa ia mbulon të tërë fytyrën, bëhet i zi në fytyrën e tij gjë të cilën e heton çdo njeri.

Abdullah bin Abbasi ka thënë: “Vërtet e mira është shkëlqim i fytyrës dhe dritë për zemrën, zgjerim në rrisk, forcë në trup, dashuri në zemrat e krijesave, ndërsa e keqja është e nxirje në fytyrë, errësirë në varr dhe zemër, dobësi në trup, mangësi në rrisk dhe urrejtje në zemrat e krijesave.”

- Mëkatet dobësojnë zemrën dhe trupin: Forca e besimtarit është në zemrën e tij, sa më shumë që të forcohet zemra e tij forcohet edhe trupi, ndërsa mëkatari  edhe nëse është i fortë në trup, ai është shumë i dobët në rastet e nevojës, forca e tij e tradhton kur ai ka nevojë më së shumti për të. Medito rreth forcës trupore të romakëve se si i tradhtoi ajo kur ata kishin më së shumti nevojë për të, i mposhtën besimtarët me forcën trupore dhe të zemrave të tyre.

- Të privojnë nga adhurimi, të largojnë nga bindja e Allahut të Lartësuar , e ndërprejnë rrugën e bindjes. Ky është si njeriu i cili ka ngrënë ushqim më parë, por më pas e ka kapluar një sëmundje e gjatë e cila ia ka ndaluar shumë lloje të ushqimeve të mira.

- Mëkatet e shkurtojnë jetën dhe largojnë bereqetin. Si të mirat ta zgjasin jetën, të këqijat e shkurtojnë atë. 

- Mëkati mbjellë mëkatin, saqë i vështirësohet njeriut që të largohet prej tyre, sic kanë thënë disa prej selefëve se prej pasojës së të keqes është: E keqja pason të keqen ndërsa nga shpërblimi i të mirës është se e mira pason të mirën, kur njeriu e bën një të mirë thotë e mira afër saj më vepro edhe mua, nëse e bën thotë e dyta gjithashtu si e para, kështu shumfishohet shpërblimi, shtohen të mirat. Kështu është edhe me veprat e këqia, nëse njeriu nuk vepron vepra të mira ndien ngushtësi në vetveten e tij, i ngushtohet toka, e ndien veten e tij  si peshku i cili e humbën ujin deri sa ai të kthehet në të. 

- Pasoja më e frikshme e cila vjen si pasojë e mëkateve është dobësimi i zemrës, forcohet dëshira për mëkate dhe dalëngadalë dobësohet dëshira për pendim derisa pendimi të largohet plotësisht nga zemra e tij, edhe nëse vdes gjysma e zemrës së tij ai nuk pendohet tek Allahu, istigfari dhe pendimi i tij është i rrejshëm vetëm me gojë ndërsa zemra e tij është e lidhur mbas mëkateve, kurdo që i jepet shansi për mëkate ai e vepron atë, kjo është ndër sëmundjet më të rrezikshme e cila është më afër shkatërrimit.

- Të gjitha mëkatet janë të trashëguara nga popujt të cilët i ka shkatërruar Allahu i Lartësuar. 

Homoseksualiteti është trashëguar nga populli i Lutit 

Marrja e të drejtës me shumicë dhe kthimi i saj me pakicë është trashëguar nga populli i Shuajbit.

Ngritja dhe fesadi në tokë është trashëgimi e Faraonit dhe popullit të tij.

Mendjemadhësia dhe padrejtësia është trashëguar nga populli i Hudit.

Mëkatari ka veshur rrobat e disa popujve të cilët janë armiq të Allahut të Lartësuar.

- Mëkatet e poshtërojnë njeriun, ky njeri nuk është i vlefshëm në sytë e Allahut.

Hasan El Basriu ka thënë: U poshtëruan prej Tij sepse e kundërshtuan, e sikur të ishin krenarë Allahu do t’i mbronte. Nëse njeriu poshtërohet nga Allahu nuk e nderon askush siç thotë i Lartësuari: “Atë që e poshtëron Allahu, nuk do të ketë njeri që do ta nderojë.” (El Haxhxh : 18) 
Nëse njerëzit e nderojnë vetëm sa për sy e faqe si shkak i interesit që kanë në të e urrejnë në zemrat e tyre.

- Mëkatet prishin mendjen e njeriut, mendja e ka nurin e saj por mëkatet e shuajnë këtë nur, dhe nëse ky nur shuhet atëherë mendja dobësohet dhe pakësohet. Disa prej selefëve kanë thënë: “Kush e ka kundërshtuar Allahun i ka ikur mendja.”

- Mëkatet nëse shtohen e vulosin mendjen e mëkatarit, bëhet prej të hutuarve. Mëkatet bëjnë që njeriun ta kaplojë mallkimi i të Dërguarit të Allahut, sepse i Dërguari i Allahut i ka mallkuar mëkatarët.

- Mëkatet shkaktojnë tollovi në tokë, në ujë, në ajër, në mbjellje, në banime. Allahu i Lartësuar thotë: “Në tokë dhe dete u shfaqën të zezat, për shkak të asaj që punuan njerëzit me duart e tyre (me qëllim) për ta përjetuar një pjesë të asaj të keqe që e bënë mbase kështu mund të kthehen” (Er Rum: 41)  

- Mëkatet shuajnë xhelozinë në zemër, ku kjo xhelozi është për të mirën e jetës si temperatura e trupit . I Dërguari i Allahut - paqja dhe shpëtimet e Zotit qofshin mbi të - ka thënë: “A po cuditeni nga xhelozia e Sadit? Unë jam më xheloz se ai, e Allahu është më xheloz se unë” (Buhariu dhe muslimi e të tjerë) 

- Mëkatet bëhen shkak për harresën e njeriut dhe braktisjen e tij. Allahu i Lartësuar thotë: “O ju që besuat keni parasysh frikën ndaj Allahut dhe le të shikojë njeriu se çfarë ka përgatitur për nesër.  Kini frikë Allahun, e s’ka dyshim se Allahu është Ai që di në detaje atë që punoni. Mos u bëni si ata që e harruan Allahun e bëri që ta harrojnë vetveten, e ata janë të prishurit.” (El Hasher: 18-19)  

- Mëkatet e nxjerrin njeriun nga rrethi i mirësisë me ç’rast privohet nga shpërblimi i bamirësve. Nëse bamirësia mbizotëron në zemrën e njeriut atëherë ai largohet nga mëkatet.
- Mëkatari është gjithmonë në robërim, burgim të shejtanit.
- Mëkatet ndërprejnë lidhjen ndërmjet tij dhe Krijuesit. 

Mëkatet fshijnë bereqetin në jetën e njeriut, në rrisk, dije, punë, bindje, Allahu i Lartësuar thotë: “E sikur banorët e këtyre vendbanimeve të kishin besuar dhe të ishin ruajtur, Ne do t’ju hapnim begati nga qielli e toka.” (El Earafë: 96)

- Mëkatet fshijnë begatinë dhe sjellin fatkeqësi të shumta. Ali bin Ebu Talib ka thënë: E keqja nuk zbret vetëm se me mëkat dhe nuk largohet vetëm se me pendim.
Allahu i Lartësuar thotë: “Çdo e keqe që ju ndodh është pasojë e asaj që vepruan duart tuaja, e për shumë të tjera, Ai ju fal.” (Esh Shura: 30) 

Marrë nga libri: El Xhevabul kefi

Përgatiti: M. Rexha